ΕΞΟΔΟΣ 2018

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις

να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν,

εκείνους πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο∙

Επιφάνια, 1937 - Γιώργος Σεφέρης

Καταπίνω τις λέξεις,

Άδοξα καρφιά

Εσύ εύχεσαι «φως» λες κι ετούτη η Νύχτα μόνο μαγεύει 

Στα όνειρα μου και πάλι καραδοκούν ματωμένοι Εφιάλτες

Κερκόπορτες και αντιστάσεις χωρίς νόημα

Είμαι ένας αιματηρός κύκλος

Ένα σφαγμένο παιδί χωρίς Ανάσταση

Ξυπνώ με την βεβαιότητα ότι όλα σε αφορούν

Όλα κυκλώνουν την αναίτια φθορά μας

Δεν ήρθες, δεν ήρθα

Δεν βρεθήκαμε

Προφασίστηκες ασθένεια ή ασθενείς πράγματι

Δεν έχει πια σημασία

Σημασία έχει ότι εγώ δεν έχω άλλη αντοχή

Από την υπό έκδοση συλλογή: Άδηλον τραύμα. 

Φωτογραφία Mark Power 

.

.

Ζη ο Χριστός... Τον συνάντησα σήμερα...

(Για την ομάδα ανάγνωσης, προβληματισμού και διαλόγου η οποία συναντιέται κάθε Πέμπτη στην πτέρυγα τον οροθετικών κρατουμένων του Νοσοκομείου "Άγιος Παύλος")

.

Δεν έχω φωτογραφίες να διαιωνίζουν το γεγονός, μόνο την μνήμη και την συγκίνησή μου έχω. Ονόματα χαραγμένα στην καρδιά μου και στιγμές.... ο Γιώργος, ο Ντίνος, ο Παύλος, ο Ανδρέας, ο Διονύσης και πάλι ο Γιώργος και πάλι ο Διονύσης και ο Μύρων που "μυρίζει κοινωνία" γιατί σήμερα αποφυλακίζεται... Τρεις ώρες βαθύτατου καρδιακού αγγίγματος, μοιρασιάς, ευλογίας... Τρεις ώρες με τα δικά τους σπουδαία ποιήματα, με ερωτήματα και ιστορίες εκ βαθέων... Στο κέντρο αυτής της απερίγραπτης ομάδας η Αντιγόνη Ευστρατόγλου ... Η δασκάλα, Η εμψυχώτρια, Η εμπνεύστρια... Σήμερα είχα, εξαιτίας της, την τιμή και την χαρά να ζήσω το "μυστήριο" της εμπιστοσύνης.... να βιώσω την "θεία ευχαριστία" της συνάντησης και της απίστευτης ομολογίας.... Εκεί, στην καρδιά του Σωφρονιστικού Συστήματος, εκεί που ο αγαπημένος, ο φίλος, ο αδελφός μας Γεώργιος Σταύρος Ζουγανέλης, λίγο πριν φύγει για τον μεγάλο του δρόμο, άφησε σε όλους μας, παρακαταθήκη και "υποχρέωση", ένα Σχολείο για να καταθέτουμε λίγη, ελάχιστη, από την πίστη μας στον Άνθρωπο. Η ομάδα συνεχίζει την πορεία της, όπως και το Σχολείο του Γιώργου. Ζωντανά κύτταρα ενός συστήματος που νεκρώνει τα πάντα αλλά δεν μπορεί να νεκρώσει οριστικά την Αγάπη... Την σταυρώνει καθημερινά βέβαια, όμως Αυτή πατάει πάνω στον θάνατό Της και Ανασταίνεται... 

Όσοι πιστοί προσέλθετε.... θα χαρούν να σας συναντήσου... και όσοι είστε σαν κι εμένα Χριστιανοί, να θυμάστε: στις φυλακές να ευλογείτε τον Χριστό, εκεί Ζη, Τον συνάντησα. 

.

22/11/2018

.

Όχι δάκρυα για την Αμάλ...

Όχι δάκρυα για την Αμάλ, όχι δάκρυα για την Υεμένη, για την Συρία ή τους Πρόσφυγες παρακαλώ.
.
Οι εξοπλισμοί, οι εμφύλιοι πόλεμοι (και όλοι οι πόλεμοι) είναι πολιτικές επιλογές τις οποίες κάνουν οι εξουσίες που στηρίζουμε. Δεν είμαστε ο μόνο κομμάτι του προβλήματος αλλά και μέρος των αιτίων του. Της δομής ενός συστήματος ανταγωνισμού, (δεν έχει σημασία αν θα το ονομάσουμε καπιταλισμό, ανθρωπιστική κρίση ή παγκοσμιοποίηση), που θέτει το κέρδος στην κορυφή της πυραμίδας των αιτημάτων και των επιδιώξεων του ανθρώπου.
.
Τι νομίζετε ότι είναι αμιγώς πολιτικό ή θρησκευτικό το πρόβλημα και η διαμάχη; Όχι, δεν είναι. Το πρόβλημα είναι ότι η ανθρωπότητα έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Επόμενο είναι να επικρατεί η αδικία και η εκμετάλλευση....
.
Τι πενθούμε λοιπόν; Ας αλλάξουμε τις επιλογές μας... ας αντιδράσουμε συνειδητά πριν πεθάνουν κι άλλα παιδιά και ενήλικες.
.
Η Αμάλ ήταν «τυχερή», την φωτογράφησαν και την γνωρίσαμε. Πέρασε στην αθανασία μιας εικονικής πραγματικότητας. Ωστόσο, δεν ήταν τόσο τυχερή ώστε να την αντιμετωπίσουμε σαν ένα ανθρώπινο πλάσμα που του άξιζε να ζήσει.
.
Δεν δημοσιεύω την φωτογραφία της… δεν θέλω να την λυπηθείτε εκ των υστέρων. Δημοσιεύω την φωτογραφία μιας ωραίας γυναίκας σαν την οποία θα μπορούσε να γίνει.

#saveyemen

ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ - Από την υπό έκδοση συλλογή Άδηλον τραύμα

ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ

Στην Βάσια  Καραγιώργου

«καὶ ὁ προστιθεὶς γνῶσιν προσθήσει ἄλγημα»

Εκκλησιαστής

Πραγματικά δεν βγαίνει τίποτα

Τα δάκρυα δεν ανασταίνουν νεκρούς

Τα γραπτά δεν εξαγοράζουν την αθανασία

Τα κλειστά παράθυρα δεν εμποδίζουν τον φόβο

Φαρμάκι δίβουλο η σκέψη

Σκαρφαλώνει στις γαλάζιες φλέβες σου χωρίς λυτρωμό

Ως που γίνεται ψίθυρος 

Και κρύβεται μέσα στο ποίημα

Από την υπό έκδοση συλλογή Άδηλον τραύμα.

Η φωτογραφία είναι του Mark Power

και η μουσική αλλαγή διάθεσης ΕΔΩ

Οι Έλληνες συγγραφείς και εκδότες αποσαφηνίζουν: Το 2% δεν είναι φόρος αλλά δίκαιη αποζημίωση των δημιουργών, υποχρέωση που επιβάλλει Ευρωπαϊκή Οδηγία.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Οι Έλληνες συγγραφείς και εκδότες αποσαφηνίζουν: Το 2% δεν είναι φόρος αλλά δίκαιη αποζημίωση των δημιουργών, υποχρέωση που επιβάλλει Ευρωπαϊκή Οδηγία.

Τα σωματεία των Ελλήνων συγγραφέων και εκδοτών με αφορμή τα πρόσφατα δημοσιεύματα σχετικά με την επιβολή τέλους σε υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα και τάμπλετ, και με στόχο την σφαιρική ενημέρωση του κοινού, αποσαφηνίζουν τα παρακάτω:

Κατ’αρχάς δεν είναι επιτρεπτό σε καμιά ευνομούμενη και ανεπτυγμένη χώρα της Δύσης να βαφτίζεται «χαράτσι» η αποζημίωση πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών.

Η θέσπιση της δίκαιης αποζημίωσης αποτελεί υποχρέωση της χώρα μας που προκύπτει από Ευρωπαϊκή οδηγία (2001/29). Το σκεπτικό είναι απλό: Η αξία των μηχανημάτων πολλαπλασιάζεται από τη δυνατότητα αντιγραφής καλλιτεχνικών έργων. Η δίκαιη αποζημίωση αποτελεί την αμοιβή των δημιουργών για τα έργα –κείμενα, ταινίες, τραγούδια εικόνες- που μέσω των μηχανημάτων αναπαράγονται νόμιμα από ιδιώτες. Πρόκειται για μια ελάχιστη επιβάρυνση σε σχέση με το πόσες φορές μπορεί να αναπαραχθεί οποιοδήποτε έργο μέσω αυτών των τεχνικών μέσων.

Η χθεσινή διάταξη δεν έφερε τίποτε καινούργιο. Απλώς διόρθωσε νομοτεχνικές ατέλειες που υπήρχαν στην αντίστοιχη διάταξη του ν.4481/2017 που ψηφίσθηκε πέρυσι το καλοκαίρι, η οποία και επανέφερε αποζημίωση πνευματικών δικαιωμάτων ίση με το 2% της αξίας εισαγωγής ηλεκτρονικών υπολογιστών και ταμπλετ (αποζημίωση που ίσχυε για τους υπολογιστές στην Ελλάδα ήδη από το 1993 έως το 2002, όταν και καταργήθηκε). Τα έξυπνα κινητά τηλέφωνα υπόκειντο σε εύλογη αμοιβή (6%) και με τον προηγούμενο νόμο, όπως αναγνώρισαν δικαστικές αποφάσεις, και με τη χθεσινή διάταξη η αμοιβή μειώθηκε σε 2%!

Οι άνθρωποι που παράγουν έργα λόγου, των οποίων το έργο είναι σχεδόν αδύνατον να κοστολογηθεί αντικειμενικά, είναι χιλιάδες: Συγγραφείς, μεταφραστές, δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, επιστημονικοί συντάκτες. Παράλληλα, από το έργο τους βιοπορίζονται ολόκληρες κατηγορίες επαγγελματιών όπως εκδότες, τυπογράφοι, δάσκαλοι και καθηγητές, επιμελητές και άλλοι. Όπως και για τη μουσική και την οπτικοακουστική παραγωγή, έτσι και για τα έργα του λόγου, η εύλογη αμοιβή αποτελεί ελάχιστη αποζημίωση για τους δημιουργούς αλλά και όσους εμπλέκονται στα έργα που απολαμβάνουμε όλοι.

Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Ε.Λ.)

Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων

Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ)

Εταιρεία Συγγραφέων

Ένωση Ελληνικού Βιβλίου (ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ)

Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών (Σ.Ε.Β.Α.)

Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β)

Σύλλογος Ελληνικού Επιστημονικού Βιβλίου (ΣΕΕΒΙ)

Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου (ΟΣΔΕΛ)

«Ο χαρταετός της», από την συλλογή: Κείμενα μικρά σχεδόν ανήλικα, Εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2017.

Είχε ένα φιλί ζωγραφισμένο στην άκρη. Έτσι λοιπόν, καθώς πετούσε, φιλούσε τον αέρα που έσχιζε γοργά, ο χαρταετός της.

Κάθε που στροβιλιζόταν κυκλοτερά -σαν να  ζωγράφιζε στα σύννεφα φιλημένα μάγουλα- μικρά «Ααααχ!»  ξέφευγαν  ανάμεσ' απ' τα χείλη της και δώσ’ του συνέχιζε να τρέχει και να τραβά την καλούμπα της για να τον στείλει ψιλότερα.

Ένας λευκός χαρταετός, τόσο αλλιώτικος από τους άλλους, ο δικός της.

Πόσο ωραίο παιχνίδι! Χαρούμενο και εξαντλητικό μαζί.

Ο ήλιος και το ελαφρύ αεράκι ρόδιζαν τα μάγουλά της. Η χαρά γυάλιζε το πρόσωπό της. Η ευτυχία ανέμιζε το φουστάνι της. Καρό, λευκό με γαλάζιο, με μικρά κάνιστρα λουλουδιών πολύχρωμα στο κέντρο των τετραγώνων του.  

Κείνη την ημέρα το πρωτοφόρεσε. Της το ’χε ράψει η μάνα της. Έδενε με μια λωρίδα φαρδιά στο λαιμό, μακρύ κι εφαρμοστό ως τη μέση, άφηνε να διαγράφονται τα φρεσκοφτιαγμένα στήθη της.

«Λεμονάκι μυρωδάτο…», της τραγουδούσαν στη γειτονιά, «…κι από περιβόλι αφράτο.»… και λίγο καμάρωνε, λίγο ντρεπόταν που τους άκουγε.

Καμάρωνε κι η μάνα της, η Μπίλιω, ξανθιά, ξασμένη κι άσχημη. Πώς είχε βγάλει τέτοιο πλάσμα από τα σπλάχνα της; Ο θεός φαίνεται θα της το χρωστούσε τέτοιο δώρο.

Η μέρα κυλούσε δροσερή στο λόφο.

-Έλα, έλα εδώ.

- Λίγο ακόμη, μαμά, σε παρακαλώ.

-Έλα αμέσως. Ήρθε ο θείος, που σου έλεγα.

Τρέχοντας πήγε ως εκεί κι άρχισε να τραβά το σπάγκο ως να ‘ρθει το ζωγραφισμένο φιλί στα πόδια της. Χαμογελούσε.

-Ο θείος είναι καλός, μη φοβάσαι.

Δεν άκουγε. Φοβόταν. Δίπλωνε βιαστικά την κλωστή στο ξυλαράκι και τραγούδαγε: «Λε κάλε λεμονάκι μυρωδάτο, λεμονάκι μυρωδάτο κι από περιβόλι αφράτο.»

Άρπαξε το χαρταετό στην αγκαλιά της να μην της τον πάρουν.

Είχε ένα φιλί ζωγραφισμένο στην άκρη, λευκός και παράξενος.

Έτσι καθώς τον κρατούσε σφικτά στην αγκαλιά της -χαρτί με κορμί- ήταν σαν να πρωτοφιλήθηκαν τα χείλη της.

Η Μπίλιω την κοίταξε λαίμαργα και την έσπρωξε από τους ώμους. 

-Μην φοβάσαι.

Σταλαγματιές σιωπής η στιγμή, ήρθε και στάθηκε μετέωρη να τους κοιτά, καθώς τα χρήματα αλλάξαν χέρια.

Ελένη Λιντζαροπούλου 

Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμεί φωτογραφία της Venthesikimi Soukoulis