Παλιές σκέψεις για την νέα χρονιά...

Τι τα θες... όλα ξεχνιούνται χαμένα στο άπατο πηγάδι του χρόνου και όλη αυτή η περιδίνηση του μυαλού μας με ειδήσεις, φήμες και υποθέσεις ξεθωριάζει, ενώ οι πρωταγωνιστές της μας επιστρέφουν, εν καιρώ, ως σωτήρες, "άφθαρτοι και αλέκιαστοι", μα, όπως αποδεικνύεται, όχι μετανοιωμένοι ή έστω πιο συνετοί, αλλά θρασείς και αναίσχυντοι.

Βλέπεις η ιστορική άγνοια, που χαρακτηρίζει τον λαό μας, εκτρέφει τύραννους και χειροκροτητές και όχι πολιτικούς και πολίτες.

Καλή χρονιά λοιπόν σε όλους, με καρδιά για ν’ αγαπάμε, νου για να μαθαίνουμε και μνήμη για να θυμόμαστε.

Το έργο είναι της Ιωάννας Ασσάνη (ΙΑς)

Η Αλήθεια Εντός

Όχι,

Όχι στάχτες.

Χρώματα δώστε στην αγωνία

Να την νομίζω φυσική.

Βλέπετε η νύχτα είναι κακός σύμβουλος

Όπως ο θυμός

Κι ο έρωτας

Αλλά αυτό το ξέρουν όλοι.

Πόσοι όμως το θυμούνται όταν χρειάζεται;

Ο πίνακας είναι του Νίκου Κεσανλή

"Χωρίς το φυλακτό μου δεν ζω" - Η γυάλινη άνοιξη

Η Άνοιξη

Εύκολα πνίγεται στις νύχτες
Αργοπεθαίνει στα τι; και τα πως;
Διαθλάται σε εκατομμύρια αναπάντητες ερωτήσεις
Αποσυντίθεται στην ευκολία και την ιστορία


Το ευπαθέστερο από τα αντικείμενα που κουβαλούσε, ήταν η γυάλινη της άνοιξη.
Ένα μικρό κουτί από φυσητό γυαλί μ’ έναν ελάχιστο μηχανισμό μέσα του που έπαιζε μουσική.

Τις νύχτες, το άνοιγε μπρος της κι άκουγε… κι άκουγε… ώρες.
Το ‘χε αποθέσει προσεχτικά-σε άσπρα μαλακά χαρτιά μέσα διπλωμένο-στη βαλίτσα της, ξέροντας πως, εκεί που θα πήγαινε και στο δρόμο που θα περπατούσε, ήταν όλο κατρακύλες και γρεμνά. Όμως αντί να πάρει μαζί της τα πιο απαραίτητα σ’ ένα σακούλι ελαφρύ, εκείνη, ήθελε να έχει κι όλα τα άλλα που φοβόταν μην της χρειαστούν.
Βιβλία, χαρτιά και μολύβια, ένα σεντόνι, μια παλιά καμπαρτίνα για το κρύο, νερό, ένα ψαλίδι, βελόνες και κλωστές, παλιές φωτογραφίες των παιδικών τους χρόνων, αφιερώματα, μια εικόνα τ’ Αι-Γιαννιού, τα πιατελάκια για το γλυκό και το μεγάλο μπουκάλι με το λικέρ της προγιαγιάς της.

Όσο τα μάζευε και τα εναπέθετε στη βαλίτσα με τάξη, νόμιζε ότι όλα της τραγουδούσαν, τίποτα δεν μπορούσε ν’ αφήσει έξω.
Λες να έπαιρνε και τη ρόμπα, κι εκείνο το ωραίο κομπινεζόν;
Αμ, το κομπολόι, πού θα πήγαινε χωρίς το κομπολόι;
Ε, τσατσάρες και τα λοιπά, δεν χρειαζόταν. Είχε κοντά μαλλιά, μην την ζαλίζει ο άνεμος.

Θα πήγαινε αρχικά με το ποδήλατο ως τη μεγάλη μεγάλη κατηφόρα και μετά θα το έκοβε με τα πόδια.

Δεύτερο ζευγάρι παπούτσια δεν πήρε, τι να τα κάνει, μήπως θα ξαναγύριζε; Στο κάτω κάτω της γραφής, και που τα φορούσε, μήπως προστάτεψαν ποτέ τα πόδια της;
Α, μπα… δεν θα έπαιρνε. Εξ άλλου τα παπούτσια, της είχαν κάνει τη μεγάλη ζημιά.
Έβλεπε ότι τα φορούσε και δεν πρόσεχε πού πατάει. Νόμιζε ότι άντεχε, νόμιζε ότι άντεχαν. Τα παπούτσια ήταν η μεγαλύτερη αυταπάτη κι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.
Οι άνθρωποι εγκλωβίζονταν στα παπούτσια τους, ήταν γι αυτούς η ασφαλής γνώση του κόσμου. Όχι γιατί τους εξασφάλιζαν σταθερή περπατησιά, αλλά γιατί δεν τους επέτρεπαν να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη πορεία: γέννηση-αφομοίωση-θάνατος. Ενώ η ξυπολησιά; Υπέροχη…

Μέρες έμενε έτσι, με τα δάχτυλα του δεξιού της ποδιού ν’ ανταποκρίνονται στα χάδια του γάτου και το χαμόγελο της αίσθησης από υγρό χορτάρι στα χείλη.
Όμως τώρα…
Τώρα έπρεπε να φύγει. Ο γάτος δυσπιστούσε και το χορτάρι ξεραινόταν κρυφά.
Έπρεπε να φύγει.

Το ψάθινο καπέλο το είχε κρεμασμένο στο λαιμό από τον καιρό του τίποτα.
Το φόρεσε χαμηλά, να την κρύβει από τον κόσμο και ξεκίνησε με ορθοπεταλιές.
Η κατηφόρα δεν θα ήταν μακριά έτσι όπως έτρεχε.

Ξεκαβαλίκεψε ακριβώς στην αρχή. Θα άφηνε το ποδήλατο στη ρίζα του βράχου, όλο και κάποιος θα το χρειαζόταν μετά απ’ αυτήν.
Πήρε με τα δυο της χέρια τη βαλίτσα, μια υποψία καρό σε εκρού φόντο, κι άρχισε να βαδίζει γοργά.

-Θα συμφιλιωθώ με τις σκέψεις μου.
-Θα συμφιλιωθώ με τις σκέψεις μου.
-Θα συμφιλιωθώ με τις σκέψεις μου.
-Θα συμφιλιωθώ με τις σκέψεις μου.
-Θα συμφιλιωθώ με τις σκέψεις μου.
-Θα συμφιλιωθώ με τις σκέψεις μου.
-Θα συμφιλιωθώ με τις σκέψεις μου.
-Θα συμφιλιωθώ με τις σκέψεις μου.
-Θα συμφιλιωθώ με τις σκέψεις μου.

Πού να συμφιλιωθεί;

-Θα μαζεύω χορτάρι για τη φάτνη μου.
-Θα στήνω ξόβεργες να ‘ρθουν τα πουλιά.
-Θα εξημερώνω νυχτερίδες.
-Θ’ ανάβω τις νύχτες φωτιές.
-Θα χορεύω με τα μυρμήγκια.
-Θα τραγουδώ στις πρωινές δροσιές.
-Θα χαϊδεύω τα μυστικά των βιβλίων.
-Θα κλέβω από τις μέλισσες και θα δαγκώνομαι με τις σφίγγες.
-Θα λέω αινίγματα στα διαβατάρικα σαλιγκάρια.

Μια βουερή ταραχή έσυρε και την πάγωσε ως τα βάθη του ύπνου της.
Άνοιξε τα μάτια.
Το τηλέφωνο... Την είχε ξυπνήσει πάλι το τηλέφωνο.
Έσυρε το βλέμμα στα αντικείμενα. Στη θέση τους.
Τα ίδια γύρω της και το ίδιο εντός της. Κενό, απίστευτο κενό.
Μουδιασμένη κοίταξε την οθόνη του υπολογιστή.
Λέξεις, μόνο λέξεις…
Ούτε ένας λόγος.
Όλα υποταγμένα στην πολυσχιδή διάχυση του τίποτα.

Γύρισε την καρέκλα της και γονάτισε στο πάτωμα.

Ήθελε να προσευχηθεί στη δικαιοσύνη των αστεριών, και είπε:
-Χριστέ μου;


9/4/2009


Τ.

Script - "Linear A" II

My verses have been lost
They have nothing to convey
And they are deserting me

But if they could speak
- if they could constantly speak -
They would sadly repeat themselves

I thank them

For they have protected me
- at least -
From this
Decline

Μετάφραση από τα Ελληνικά: Penelope Meleas-Wagner

Ένα ακόμη ποίημα σε μεταφράσεις της Penelope και της Veronika Marsa ΕΔΩ

Α - ΓΡΑΦΗ ΙΙ

Χάθηκαν οι στίχοι μου

Δεν έχουν τι να πουν

Και μ’ εγκαταλείπουν

Μα αν μιλούσαν

-αν διαρκώς μιλούσαν-

Θα επαναλαμβάνονταν θλιβερά

Τους ευχαριστώ 

Με προστάτεψαν

Από ετούτη 

-τουλάχιστον-

Την έκπτωση

Α ΧΡΟΝΟΣ ΙΙ

Πόσο ασυλλόγιστοι

σταθήκαμε

με το χρόνο

Νομίζαμε ότι είναι

όλος δικός μας.  

Ο πίνακας,  the Tree of Life, του Gustav Klimt

Α ΧΡΟΝΟΣ

Δραπετεύω στη στιγμή

Σαν να είναι χρόνος

Και μήπως δεν είναι;

-Ο χρόνος δεν περνάει, έλεγα, εμείς περνάμε-

Τι βεβαιότητα λοιπόν κι αυτή με τα ρολόγια

Χειρός

Τοίχου

Κομοδίνου

Εμείς δεν τα φτιάχνουμε;

Κούρδισέ τα, μπορείς, κι άσε να δείχνουν

Το σήμερα

Για πάντα. 

Ε.Λ.

Σήμερα  Τετάρτη 1η Αυγούστου 

ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΙΙΙ

Και τι χέρια είχα να Σου υψώσω

Για ν’ αξίζω ετούτα τα Δώρα

Τον τελευταίο καιρό μάλιστα

Ούτε βλέμμα δεν είχα  

Βέβαια Εσύ ήξερες

την υποτέλεια στην οργή

το στράγγισμα

Κι ήξερες ακόμη πως

Έτσι θα τελείωνα τις μέρες μου

Τότε μου ευαγγελίστηκαν οι Λέξεις  

Κι οι μέρες άρχισαν να μετρούν

Ευλαβικοί Χαιρετισμοί 

Τώρα με διαβρέχουν

Οι σταγόνες

Της πιο απόλυτης εξουσίας   

Κι αντί να σκορπώ

Συντίθεμαι

Γιατί κι αυτό είναι αποτύπωμά Σου

Και όπως όλα τα ίχνη Σου έρχεται

Ειρηνεύοντας εν πολέμω 

Ε.Λ. 

20/6/2012 

20.00' 

Η εικόνα δια χειρός Γιώργου Ζουγανέλη

Αγωνιώδες αποτύπωμα

Επενδύω σαρωτικά

Στη στιγμή

Τρυπώνω σε προσευχές

Που δεν φαντάστηκα

Κατατίθεμαι

Α, τι θεία γυμνότητα 

Να έχεις πει την αλήθεια

Και να την έχεις πει όλη

Τίποτε άλλο

Ε.Λ. 

13/6/2012 

Φωτογραφία: Filipa Magalhães

Κουβέντα

                     «…και ήκουσεν ρήματα άρρητα»


Μη αναγνωρίζοντας όμως
Τη φωνή και τη γλώσσα

Κρύφτηκε

Τι ανθρώπινη αντίδραση.

Μπροστά στο Θεό και στο Φόβο
Γινόμαστε άνθρωποι.

Α, Ναι! Και στον Έρωτα,
Αλλά αυτό μην το ξαναπείς.





Ε.Λ. 


4/6/2012

Το φεγγάρι στο μπαλκόνι

«Τρομάζω»

«Αισθάνομαι»

Δαγκώσω τις λέξεις

Να χουν σημάδια

Ανεξίτηλα

Να μην τις χάσω

Τις φυλακίζω

Σε ένα σπόρο μνήμης

Κι ύστερα

καθώς διαβαίνουν οι ώρες

Σκέφτομαι το φεγγάρι

Για να το δεις

Θέλω ν’ απλώσω το χέρι

Και με το δάχτυλο να σου το δείξω

Κι ύστερα να μετράμε τις λέξεις που

Γεννά στο στερέωμα

Το βλέμμα σου χωράει

χίλιες πανσελήνους  

Κι όμως νομίζω

Απόψε κοίταζες το φεγγάρι

Και δεν μίλησες.  

Ε.Λ. 

5 προς 6 Ιουνίου 2012

Τρία μικρά ποιήματα για φωνή και διάρκεια

ΨΑΛΜΟΣ

Οι νύχτες αριθμούν

Ποτάμια

Παραδομένα  

Στη διάρκεια

Αντίθετα οι μέρες υπομένουν

Το κενό

-Πιο διαρκές αυτό-

Βλέπεις όπως και να ‘χει

θα νυχτώσει.

 Φωτογραφία Erich Hartmann

 

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Στον Γ.Ζ.

Πόσο απότομο

Το σιωπητήριο

Ούτε στο στρατό

Να ήμασταν.

Φωτογραφία Marco Bianchetti 

 

ΕΝΑΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

Στην Tina Törrönen

           

Θέλω να ξεφωνίσω

Από Χαρά

Για τα Δώρα Σου

Συνετίζομαι

Στην ανθρωπότητά μου

Και αναφωνώ

Δόξα Σοι

Φωτογραφία Harry Gruyaert

Ερώτημα

Το πρωί που θα ξυπνήσεις

-ό,τι ώρα και να’ ναι-

Απάντησε μου

Στο αδύνατο

Στο πιθανό

Στο αναπόφευκτο

Στο αναγκαίο

Σε τι συναντηθήκαμε;

Φωτογραφία: Erich Hartmann 

Λογοτεχνικό Σάββατο - "Και στην ησυχία της νύχτας..."

 Με πέρασε για άλλη

Η πεταλουδίτσα στην κουρτίνα με έκανε να ξεφύγω για λίγο από τα όνειρα του δεύτερου ύπνου.

Τι το ήθελα και ξανακοιμήθηκα όμως, τι το ήθελα;

Είδα έναν άντρα στον ύπνο μου. Ελαφρύ σαν πούπουλο και λιγνό.

Είχε γλιστρήσει σ’ έναν αφύσικα μεγάλο υπόνομο.

Καταματωμένος, αιωρούνταν πάνω από το απύθμενο κενό. Τον έπιασα με τα χέρια μου και τον τράβηξα έξω, σχεδόν τον σήκωσα στον αέρα.

Είδα την αγαπημένη μου φίλη να τσακίζεται από τα κύματα πάνω στις πέτρες. Την έσυρα κι αυτήν χωρίς κανένα αίσθημα κόπου.

Ύστερα χάθηκα ή μήπως ήταν πριν αυτό;

Με φιλούσες, λέει, όπως πάντα.

Ξύπνησα άδεια…

Με τη γεύση της νύχτας. Με την αίσθηση του κενού. Προστατευτικό άδειο. Γνώριμο κενό. Δεν ένιωθα τίποτα. Τα μάτια μου πλημμύριζαν δάκρυα, μα εγώ εμπόδιζα την ψυχή μου να νιώσει. Με νύχια και με δόντια την κράταγα στο χείλος ενός ορίζοντα γεγονότων. Ήθελε να βγει έξω, να συνειδητοποιήσει. Να πενθήσει. Δεν την άφηνα.

Ύστερα το μάτι μου έπεσε στην πεταλουδίτσα. Ακίνητη κάτω κάτω στην κουρτίνα. Ψυχούλες τις λέγαμε κάποτε. Ψυχές των αγαπημένων νεκρών, που νοστάλγησαν τις δικές μας και ήρθαν να μας ανταμώσουν.

Ξάφνου η αθάνατη ψυχή μου, καταδικασμένη να ακροβατεί στις παρυφές της ζωής και του θανάτου, χάθηκε σε μια άκρη στα βάθη του λυτρωτικού πόνου της μνήμης.

Γιωργία

Αμαλία

Αγαπημένοι μου παππούδες και γιαγιάδες

Γείτονες

Παλιοί σύντροφοι

Σία

Χωρίς σειρά. Χωρίς καμία σημειολογική καταγραφή στο Προσκλητήριο.

Κουλουριάστηκα σ’ αυτήν την άκρη, ζάρωσα, εκμηδενίστηκα.

Τι ωραία…

Θα έμενα εδώ, έτσι κι αλλιώς, πάντα κρυβόμουν.

Κανείς δεν θα το καταλάβαινε.

Θα έκανα πως η ζωή συνεχίζεται.

Αυτό ήθελα να ξέρουν από μένα.

Όλα τα υπόλοιπα τα είχα κρατήσει για τον έρωτα.

Την αλήθεια

Την παράδοση

Την υποταγή

Το πάντα

Μα κι εκείνος δεν είχε μάτια να με δει

Με πέρασε για άλλη

Ε. 

14/4/2009

Πλάγιος λόγος

Κύριε

Μιλούσες με σπασμένους καθρέφτες

Παραβολές μιας πραγματικότητας

ήδη θαμπής

Δεν σε καταλάβαινα

Μα γιατί ήθελα

τόσο πολύ να σ’ ακούω;

Μόνο μια φορά είπες το «έρχου»

καθαρότατα

Κι έκανες μετά πως δεν το πες.

Μα έτσι είστε εσείς οι προφήτες

Τη μια «Ζει κύριος» την άλλη «απελθέτω».  

Ε.Λ

Ο πίνακας  Dream, Dream...(2010), είναι της Marta Shmatava.

Στιγμή

Ιωάννα

Κι αν είναι φυλακισμένα

τα όριά μας,

τι μ’ αυτό;

Φτάνει που εμείς

ξυπνάμε - κάθε φορά - 

ελεύθεροι

στο περίγραμμα.

Ο πίνακας: ''Σωμα 2'' από τις Επαλληλίες 2012 της Ιωάννας Ασσάνη

Δοξαστικό ΙΙ

Μια λέξη μπορεί να κάνει θαύματα
Στη δική μας περίπτωση ήταν δύο

Μικρό νυχτερινό για το Σάββατο

Θα λαμπρύνει απόψε

τη Νύχτα

το παμπάλαιο μήνυμα.

Τόσο δικό μας όσο και όλων.

Απωλέσαμε βλέπεις κι εμείς κάποτε

την αλήθεια

τη δυνατότητα

τον άλλο   

και κείνα τα βαμβακερά καλτσάκια

τ’ ανοιξιάτικα.

Απωλέσαμε.

Για τούτο

μας χωράει

η Ανάσταση Σου.

Για να ψιθυρίσουμε

το «Αληθώς»

Την αναμένουμε. 

Ο πίνακας είναι του Χρήστου Μποκόρου

 

Προσκομιδή

Φυσικά και θα σας φέρω

πορφυρό.

Τόσους άταφους νεκρούς

έχουμε.  

Μιαν αλήθεια

Και κάτι ακόμη

που δεν ορίζεται στα φανερά.

Φυσικά θα σας φέρω.

Τι φανταστήκατε;

Έτσι αξόδευτη

θ’ αφήσω τούτη την Άνοιξη;

Δυο εκδοχές για ένα ποίημα ή δύο ποιήματα για μία εκδοχή: Ταμείο χρόνου Ι & ΙΙ

 

Ταμείο χρόνου    Ι

Έτσι σιωπηλά έρχονται οι λέξεις

Σκάβουν μέσα μας

Και επουλώνουν τη σιωπή

Είναι σαν τα χέρια

που αγγίζουν τις πληγές μας

και δεν φοβούνται

Έτσι σιωπηλά

Γερνούν και οι μέρες

Δύο, τέσσερεις, δυο μήνες, χρόνος

Ώσπου και η απουσία σου ακόμη

Να είναι ολωσδιόλου απαρατήρητη.  

                                                            *****

Ταμείο χρόνου    ΙΙ

Έτσι αργά έρχονται οι μέρες

Σκύβουν μέσα μας

ακέραιες

και επουλώνουν την απουσία

Είναι σαν τα χέρια

που αγγίζουν τις πληγές μας

και δεν φοβούνται

Μια μια, ανεπαίσθητα

Γερνούν και οι λέξεις 

-Δύο, τέσσερεις, δυο μήνες, χρόνος-

Ώσπου και η ίδια η σιωπή

Να είναι ολωσδιόλου απαρατήρητη.

ΥΓ. Και τα δύο ποιήματα είχαν κάτι – άλλο το καθένα – να πουν. Γι αυτό τα «εκθέτω» έτσι γυμνά, ανολοκλήρωτα… είναι φορές που ο ποιητής δεν θέλει απλά να δημοσιεύσει ένα ποίημα, αλλά να μοιραστεί την πορεία της σκέψης του, την αίσθηση και, γιατί όχι, την προσωπική του μάχη με την ερημία και την θλίψη.

Δοξαστικό

Πληρώνω το τίμημα της ομορφιάς αγόγγυστα.

Ακόμη!

Κατά ριπάς

Εδώ και καιρό κατοικώ σ’ ένα σπίτι όλο μνηστήρες

Μα δεν με λένε Πηνελόπη

Τρώνε το βιός μου

Και μεθούν

Τις νύχτες με ξοδεύουν

Κι όταν κάποτε

Αγανακτισμένη

φώναξα

Ότι δεν έχουν δικαίωμα πάνω μου

Μου είπαν:

Όλο θράσος – να τους έβλεπες –

«Δεν υπάρχει για σένα Οδυσσέας

Ζήσε με το μύθο σου και σώπα.»

Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Θα φτάνουμε ως εκείνη τη μέρα αργά

Κάθε μέρα και λίγο απ’ το μόχθο

Κάθε μέρα και λίγο απ’ την αγρύπνια

Κάθε μέρα και λίγο

Όχι για να γιορτάσουμε

Όχι.

Πού να ‘βρει τόπο να στηθεί η γιορτή;

Μόνο για να υπογραμμίσουμε

-με τρεις λέξεις-

Το έλλειμμά μας.

20/3/2012

και 19/3/2011

Στην εικόνα: καθιστή μορφή χαραγμένη σε βότσαλο από τη Μαγούλα Μαγνησίας χρονολογείται περί το 6.500 - 4.500 π.Χ. Μουσείο Βόλου.

Διαλεκτική

Κάποτε ένα όνειρο

λογαριάζαμε να είναι

ίσα με μια τρικυμία

Τώρα μια κουταλιά νερό

κι αυτό δεν βρίσκεται.

Η εικόνα είναι του Simon Pemberton

"Σελιδοδείκτης - Marcador - Bookmark" Ένα ποίημά μου μεταφρασμένο από τις φίλες μου Veronica Marsa και Penelope Meleas-Wagner

Σελιδοδείκτης

Αλήθεια ξέρεις

πόσες αυταπάτες

χωρούν

κάτω απ’ το

ελαφρύ πουκάμισο

της προδοσίας;

Ε.Λ.

Marcador

¿Realmente sabemos

cuántas ilusiones

caben debajo de la

camisa liviana

de la traición?

Μετάφραση Veronica Marsa

Bookmark

Do you really know

how many illusions

can fit

under

the lightweight shirt

of betrayal?

Μετάφραση Penelope Meleas-Wagner (facebook profile)

Οι πίνακες είναι του Χρόνη Μπότσογλου