Ήρθαν,
χωρίς να θελήσουν τίποτα.
Στάθηκαν εκεί όλη τη νύχτα.
Με ορθάνοιχτα χέρια
και όπλα παρά πόδας.
Είχαν αφήσει για λίγο τη ζωή
μόνη της.
Ντυμένοι με τα ολοκάθαρα αισθήματά τους,
ήρθαν.
Έτσι είναι οι φίλοι.
Είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι
κι όταν δεν τους χρειάζεσαι
παραμένουν εκεί.
Τους μέτρησα έναν έναν
μετά το Δείπνο,
«Έντεκα»,
δεν έλλειπε κανείς.
Έτσι είναι οι φίλοι.
Εσύ μόνο που παιάνιζες αισθήματα,
εσύ απουσίαζες.
Μα εσύ ήσουν απουσία
ακόμη και παρών.
Έτσι λοιπόν διαπίστωνα
την αλήθεια των λόγων σου:
«Η αγάπη δεν υπαναχωρεί.»
Αργότερα, τη νύχτα,
μετά το φιλί,
ήξερα:
«Η αγάπη δεν υπαναχωρεί.
Προδίδεται και πεθαίνει.»
Ε.Λ.
