Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Με την Ιωάννα Ασσάνη στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο 7 Δεκεμβρίου ως 7 Ιανουαρίου



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Εικαστική Έκθεση της Ιωάννας Ασσάνη 

 ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, Αίθουσα Β΄, 5ος όροφος
                                                               7/12/2013 – 7/1/2014  
            
"Χρόνος και Χώρος, σημεία του νου αλληλένδετα κινούνται ανάμεσα από λέξεις που παραπέμπουν σε εικόνες και από εικόνες που οδηγούν σε πολλαπλές προσωπικές αναγνώσεις οι οποίες οριοθετούν και "εικονοπλάθουν" την ατομική μας πραγματικότητα.
Οι Επεξηγηματικές Εικόνες είναι ένα παιχνίδι οπτικού λόγου, όπου το εικονοπλαστικό κείμενο βαδίζει παράλληλα με την αφηγηματική εικόνα, επιδιώκοντας να καταλήξουν αμφότερα – ταυτισμένα –  στο ίδιο σημείο.... Στο Σημείο όπου η εικόνα συναντά με συνέπεια την ποιητικότητά της."

/ ΙΑς  2013


Η Έκθεση θα πραγματοποιηθεί στο Βαφοπούλειο Πνευματικό ΚέντροΑίθουσα Β΄, 5ος όροφος, 
από 7 Δεκεμβρίου 2013 έως 7 Ιανουαρίου 2014. 

Την έκθεση προλογίζει η Ιστορικός και Κριτικός Τέχνης Έλλη Κοκκίνη Καπλάνη.

Εγκαίνια: Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 20:00

Ώρες Λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή: 9:00 – 14:00 /17:00 – 21:00
                                         Σάββατο: 17:00 – 21:00
                                         Κυριακή: 9:00 – 14:00
                                         Δευτέρα: κλειστά

Παράλληλες Εκδηλώσεις:   Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 20:00, Αίθουσα Β΄

Λόγος και Εικόνα: Συζήτηση με αφορμή την ποιητική συλλογή, «Ο Πίθος των Γυναικών», της Ελένης Λιντζαροπούλου, που φιλοτεχνήθηκε από την Ιωάννα Ασσάνη με 10 πρωτότυπα σχέδια και ένα ζωγραφικό έργο ως εξώφυλλο, εμπνευσμένο από το ποίημα της "Μαρία".

                    Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 11:00, Αίθουσα Β΄

Εκπαίδευση και Τέχνη: Η Ιωάννα Ασσάνη συζητά με μαθητές και Εκπαιδευτικούς για τον κοινωνικό ρόλο της Τέχνης και την σημασία της Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης. Απαντά σε γενικότερα ερωτήματα των νέων περι Τέχνης, την αναγκαιότητα και τον ρόλο της στην ζωή και την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. 


Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Ματαίως περί ποιήσεως

«Και τι είναι αυτή "η ποίηση" για να μπορούμε να μιλάμε για κείνην σαν να είναι κάτι που το γνωρίζουμε ή μας ανήκει;
»Να μιλήσουμε για το ποίημα, ένα ποίημα, δύο, πολλά, ίσως... αλλά για την ποίηση;
»Να μιλήσουμε για την ανάγκη μας γι' αυτήν, ναι.
»Μα για την ποίηση συνολικά, πώς;
»Σα να μιλούμε για χώρα αχανή που περάσαμε από τις ακτές της,
σε βάρκα επιβάτες, φοβισμένοι κι αξιοθρήνητοι.
»Σα να μιλάμε για το ποτάμι που ακούσαμε μέσα στο δάσος τον ήχο του.»
Αλήθεια αναρωτιόμαστε γιατί, σε καιρούς και σε χώρα όπου φαίνεται να ανθεί η γραφή και μάλιστα η ποιητική, που γράφονται κι εκδίδονται δεκάδες ποιητικά βιβλία τον χρόνο, η ποίηση αποτελεί αλατόμητον όρος για τον μέσο αναγνώστη; Γιατί αποτελεί φόβο ή και απέχθεια των μαθητών; Γιατί, στην πραγματικότητα, η ποίηση δεν αγοράζεται;
Το Διαδίκτυο είναι γεμάτο με στίχους καμωμένους, κάποιες φορές αντιαισθητικά μάλιστα, πάνω σε φωτογραφίες ειδυλλιακών τοπίων ή και ποιητών. Όσοι θέλουν να περάσουν για καλλιεργημένοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, «ποστάρουν» κι από μία τέτοια εικονίτσα καθημερνώς, όμως η ποίηση δεν αγοράζεται, άρα και δεν διαβάζεται. Κι αν διαβάζεται, όσο διαβάζεται, αυτό γίνεται, κυρίως, από αποσπασματικά δημοσιεύματα. Οι ποιητές, και οι καλύτεροι εξ αυτών, δεν μιλούν για τις πωλήσεις των βιβλίων τους αλλά για τις κριτικές προς το έργο τους... άρα η ποίηση δεν αγοράζεται. Γιατί;
Μάλιστα, σε καιρούς απόγνωσης και αποθάρρυνσης της κοινωνίας, καιρούς όπου η ποίηση θα αποτελούσε ακόμη και θούριο αλλαγής ή αποκάλυψης και, ακόμη σπουδαιότερο, παρηγοριά, η ποίηση μοιάζει κάτι περιττό και άχρηστο, σχεδόν αζήτητο. Γιατί;
Στα μαθητικά μας χρόνια, τότε που ανακάλυψα κι εγώ τους ποιητές μαζί με τη γενιά μου, συναγωνιζόμασταν για το ποιος θα είχε διαβάσει πιο πολύ, ποιος θα είχε περισσότερα βιβλία... κι η ποίηση κατείχε μέγα ρόλο σ' αυτή μας τη δίψα και τον συναγωνισμό. Τώρα γιατί όχι; Τώρα που οι γενιές πηγαίνουν στο σχολείο... παίρνουν πτυχία και διπλώματα, μορφώνονται βρε αδερφέ... γιατί δεν αναζητούν την ποίηση;
Δεν έχω απαντήσεις στα γιατί μου, μόνον υποθέσεις. Πριν από μερικά χρόνια, μιλούσα για εποχές αφθονίας που ροκάνιζαν την ανάγκη μας για ποίηση... πάντα όμως είχα μιαν υπόνοια ότι αυτές οι εποχές αφθονίας, πριν διαφθείρουν τους αναγνώστες, είχαν πρώτα διακορεύσει τους ποιητές.
Θα μου πείτε, υπάρχει το Διαδίκτυο. Σωστά. Είναι μια ελπίδα κι αυτό. Μια απεριόριστη ελπίδα ελευθερίας και διάδοσης ιδεών, δημιουργίας και γνώσεων, αλλά και μια παγίδα αφθονίας. Κι εκεί, στην αφθονία του Διαδικτύου, φαίνεται αυξημένη η πενία μας. Πενία αναγνωστική, αλλά και πενία εμφανιζόμενη με τη γνωστή επίφαση γνώσης. Κάτι σαν like στο facebook... ή ακόμη χειρότερα κάτι σαν σχόλιο άσχετο κάτω από στίχους ίσως σπουδαίους. Κι ακόμη πιο δυσοίωνα, μέσα σ' αυτή την αφθονία γραφής, εμφανίζονται και αυξάνονται οι «θεματοφύλακες του ακατανόητου», οι «ειδικοί». Κάτι σαν φυλή που δρα ως να της ανήκει η ποίηση και εκφράζεται, κρίνει, συζητά με όρους «απαγορευμένους» στο πλατύ κοινό. Απωθητικούς. Διατυπώνει σκέψεις χωρίς νόημα, περισπούδαστες κι αφηρημένες. Σαν να πασχίζει να δείξει ότι η ποίηση είναι κάτι ανώτερο από τα μέτρα του αναγνώστη και ανήκει μόνο στους ποιητές και τους κριτικούς. Μια φυλή που φιλολογίζει και αναλύει, σχεδόν σαν να απαντά στο ερώτημα του συρμού: «Τι θέλει να πει ο ποιητής;» Το χειρότερο που κάνει όμως αυτή η φυλή είναι που ασκεί το χούι της απαξίωσης... «όσο πιο απόμακρος μοιάζω, τόσο πιο σπουδαίο με νομίζουν». Παρ' όλα αυτά, «εγώ ο απόμακρος και σπουδαίος» συναγελάζομαι σε πλατφόρμες δικτύωσης, παρεΐστικα «δίκτυα» και «στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες»... Γιατί;

Ελένη Λιντζαροπούλου 

αναδημοσίευση από το diastixo.gr 

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Δεν γνώριζα τον Παύλο Φύσσα


Όπως οι περισσότεροι Έλληνες δεν τον γνώριζα ούτε ως μουσικό ούτε ως κοντογείτονα. Την φωτογραφία του πρώτη φορά την είδα με τον θάνατό του. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν: Έχει δίκιο η μάνα μου. «Παλίκαρος. Ένας άντρακλας ίσα μ’ εκεί πάνω. Αυτούς τρώνε.», έτσι μου είπε μόλις έμαθε τα κακά νέα.

Τους έκατσε καλά των ΜΜΕ. Έχει την όψη που γουστάρουν να σκυλεύουν τα σκυλιά της ενημέρωσης και οι φίλοι τους…

Ήρθε και σήμερα το πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος με την φωτογραφία ενός ζευγαριού που, αν δεν γνωρίζεις ποιο είναι, νομίζεις ότι χαμογελά στη ζωή. Δεν δημοσιεύεται ως ντοκουμέντο για ν’ αποδείξει κάτι ή να συμβάλλει στην δημοσιογραφική έρευνα… όχι. Μόνο να δείξει θέλει. Όπως θα έδειχνε σελέμπριτις σε διακοπές.

Τα σκυλιά της ενημέρωσης το ξέρουν το παιχνίδι. Μας εξοικειώνουν με την θέα του αίματος, με τη βία, με τις κάθε λογής δικαιολογίες… και φυσικά πουλάνε το θάνατο με εκπτωτικά κουπόνια και δωροεπιταγές. Κάνουν τον θάνατο αναλώσιμο.

Για να μην πω για το δήμαρχο της πόλης του με το ατσαλάκωτο κουστούμι… πήγε στη Στεφανίδου και καθόταν εκεί να την ακούει να λέει ότι στα τραγούδια του ο Killah P έβαζε λέξεις ακατάλληλες για ανηλίκους και γι αυτό δεν μπορούν να μεταδώσουν κάποιο video του. Κι ο δήμαρχος… ούτε κουβέντα δεν είπε γα τη Χρυσή Αυγή.
Μετά όλη αυτή η φλυαρία για τις αφορμές του φόνου.
Μετά τα μπάχαλα σε μια μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση…
Και οι συμψηφισμοί και οι αναλύσεις…. «Μήπως δεν είναι Φασισμός αυτό που ζούμε, μήπως αυτό μήπως εκείνο…»

Τα σκυλιά της ενημέρωσης ακονίζουν τα αντανακλαστικά των νοικοκυραίων να είναι σε ετοιμότητα… 

Ξεδιπλώνουν σαν κουβάρι, όποτε τους βολεύει, την θεωρία των δύο άκρων. Παλιά δουλειά… ίδιο δηλαδή ο Παπαδόπουλος και ίδιο ο Παναγούλης που, μην το ξεχνάμε, αποπειράθηκε να τον δολοφονήσει.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε εξεγείρει τα πολιτισμένα αντανακλαστικά μας είτε όχι…

Άλλο η βία του κυνηγού και άλλο του θηράματος. Η νομιμοποιημένη βία της εξουσίας κάποτε γεννούσε την αντίσταση σήμερα γεννά απλώς βία. Μάλιστα ο θάνατος των αξιών και των ιδεών, ο θάνατος κάθε ελπίδας, γεννούν την άστοχη και αστόχαστη βία όπως επίσης εκτρέφουν το φαινόμενο της ανάπτυξης των ακροδεξιών ομάδων με αποτέλεσμα και την νόμιμη είσοδό τους στη Βουλή. Και γι αυτό φυσικά και έχει ευθύνες όλο το πολιτικό φάσμα όμως…  

Ο Φασισμός δεν είναι μόνο κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο φυσικά και θα εμφανίζεται παντού όσο εξοικειωνόμαστε μαζί του, είναι και ιδεολογία. Μια ιδεολογία απάνθρωπη. Την πιστεύουν κάποιοι και με σθένος μάλιστα. Μην κοιτάτε που θα λουφάξουν λόγω της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα (και ίσως μόνο για λίγο). Το να συμψηφίζουμε λοιπόν τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης της χώρας με την δράση των Φασιστών, το να εξισώνουμε τις καταστροφές που κάνουν οι κάθε λογής μπαχαλάκιδες με τέτοιες δολοφονίες, είναι νερό στο μήλο της δράσης αυτού που σήμερα λέγεται Χρυσή Αυγή και αύριο ή χθες είχε και θα έχει άλλα ονόματα. Βεβαίως βρίσκουν έδαφος να δράσουν γιατί τους ευνοούν οι εποχές αλλά είναι Φασίστες, μην το ξεχνάμε. Πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι και άρα γι αυτούς υπάρχουν άνθρωποι κατώτεροι. Πιστεύουν στην καθαρότητα της ράτσας. Στην ανωτερότητα της φυλής (και του φύλου ενίοτε). Απαξιώνουν κάθε τι το διαφορετικό. Ιεροποιούν την ομοιομορφία. Δεν πιστεύουν στη βία, μην επικεντρωνόμαστε σ’ αυτό. Χρησιμοποιούν τη βία για την υπακοή και την υποταγή κι αυτό είναι απότοκο της ιδεολογίας τους. Είναι Φασίστες, αυτό είναι όλο. Κάποτε ντρέπονταν να το παραδεχτούν… αυτό είναι όλο.

«Κρατάω απόσταση από τα χαλασμένα… μόνο για αλήτες γράφει η δική μου πένα.»
K.P

Αυτά και πολλά είπα.


Ελένη Λιντζαροπούλου


Υ.Γ. Μιαν ευχή…

Ας μην αναλώσουμε και αυτόν τον θάνατο.


Ο Πίνακας είναι έργο του Νίκου Κεσανλή  
Το Video του Killah P

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Μνήμη Θανάτου ΙΙ



ὅτι ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου, Κύριε,
Ψαλμ. 91

Το δύσκολο είναι
Να περπατάς με τους λύκους
Και να το γνωρίζεις
Να είσαι ο πρώτος νεκρός

Θα συνεχίζεται η ζωή
Και μετά από σένα

Όμως,

Μετά από σένα

Αυτοί θα φοβούνται
Και θα κρύβονται


Ελένη Λιντζαροπούλου

18/9/2013


Ο πίνακας είναι της Ιωάννας Ασσάνη

Το ποίημα δημοσιεύεται στην ποιητική συλλογή "Η εποχή των λέξεων", Εκδόσεις των Φίλων 2015, με τον τίτλο Άσμα 


Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Ξημερώνει απεργία…



Εις μνήμην Μιχάλη Σεραφετινίδη

Χρωστώ χρέος μέγα στους δασκάλους μου όλους. Όχι μόνο γιατί μου έμαθαν τα περισσότερα από όσα γνωρίζω, αλλά, κυρίως, γιατί μου έμαθαν να μαθαίνω και να αγαπώ τη μάθηση και τη γνώση. Ως τώρα, που πέρασα τα 50, δεν σταματώ… έχει γίνει πια φύση.
Το ίδιο, λιγότερο ή περισσότερο, το βλέπω να συμβαίνει και σε όλους τους συμμαθητές μου και πιο πολύ στις συμμαθήτριές μου του Λυκείου. Δεν τις βλέπω βολεμένες κι ας μην το καταλαβαίνουν πολλές φορές και οι ίδιες. Κουβαλούν πάνω τους τα σημάδια της γενιάς μας, μιας γενιάς που πήγε στο γυμνάσιο στα τέλη της χούντας και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο ως τα πρώτα χρόνια του Ανδρέα. Μιας γενιάς που μεγάλωσε τα παιδιά της σε εποχές αντιηρωικές γεμάτες γκρεμισμένα ιδανικά και χαμένες ιδεολογίες…
Όπως κάθε γενιά και η δική μας είναι «προϊόν» της εποχής της και σφραγίζεται από αυτήν. Και η εποχή, εκτός από τα γεγονότα της, τις συνθήκες και τα πρόσωπά της, έχει και τους δασκάλους της. Κι εμείς είχαμε καλούς δασκάλους. Νέους, διεκδικητικούς, γεμάτους αγωνία για το μέλλον τόσο το δικό τους όσο και το δικό μας.
Θυμάμαι ακόμη τον μαθηματικό μου στο Λύκειο, ήμασταν το πρακτικό του Λυκείου Θηλέων και ήταν ο υπεύθυνος του τμήματος, να μας μιλάει για μύρια όσα θέματα πέρα και έξω από τα στενό πλαίσιο του μαθήματος… να μας επιβάλλει σχεδόν ν’ ανοίξουμε τους ορίζοντές μας, να μας συμβουλεύει για θέματα αισθητικής, αξιοπρέπειας, ακόμη και υγιεινής…
Τον θυμάμαι, λες κι ήταν χθες, την ημέρα που κάναμε εκλογές μαθητικών συμβουλίων – ίσως να ήταν και η πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση – καθισμένος σε ένα θρανίο με τα πόδια στην καρέκλα, 35άρης θα ήταν, να μας κοιτάζει με βλέμμα ευθύ και να μας κάνει συζητήσεις που δεν τολμούσαν ούτε και οι γυναίκες καθηγήτριες να κάνουν. Όμως εκείνος κουβαλούσε μιαν καθαρότητα και μιαν αλήθεια, που όλα του επιτρέπονταν.
Κι ύστερα, μετά από μήνες, τον θυμάμαι, έξω από την πόρτα του Σχολείου, να μας δίνει κουπόνια της ΕΛΜΕ για την οικονομική ενίσχυση των καθηγητών στην πρώτη τους μεγάλη απεργία. Πόσο μας καμάρωνε που εμείς, οι δικές του μαθήτριες, ήμασταν πρώτες στο πλάι των καθηγητών μας κι ας «έπεφταν» ένας ένας πληγωμένοι, τσακισμένοι οικονομικά, στα χαρακώματα της απεργίας - οι περισσότεροι οικογενειάρχες με μικρά παιδιά και παντρεμένοι με συναδέλφους τους, πώς να αντέξουν;
Η τελευταία φορά που τον είδα, ήταν λίγο πριν πεθάνει νεότατος… και τότε ήμασταν οι δικές του, χωρίς ντροπή μας είπε για τις επιπτώσεις του καρκίνου πάνω του, για τον φόβο, την αγωνία… βλέπετε ήταν πάντα ένας δάσκαλος της αλήθειας, πώς να άλλαζε τώρα απέναντί μας;
Τον θυμήθηκα πάλι απόψε που ξημερώνει απεργία…

Κάποιοι θα βρεθούν να πουν πάλι για το άκαιρο, ήδη ξεκίνησαν. Κάποιοι θα πουν για τις συντεχνίες και τους συνδικαλιστές κι επίσης θα μιλήσουν πάλι με πόνο για τα παιδιά που θα χάσουν ώρες μαθημάτων… ποιοι θα τα πουν αυτά; Μα εκείνοι που ποτέ δεν είδαν την εκπαίδευση ως επένδυση. Μια επένδυση για το μέλλον.

Εγώ αυτή τη φορά, γιατί δεν το λέω πάντα ούτε αδιακρίτως και ασυλλόγιστα γιατί κι εγώ έχω συχνά ενστάσεις και διαφωνίες και επιφυλάξεις, κυρίως για τον συνδικαλισμό, θα πω ότι αυτή τη φορά η απεργία είναι επένδυση για το μέλλον.

Ας την στηρίξουμε.

Οι εκπαιδευτικοί είναι σε δύσκολη κατάσταση όπως οι περισσότεροι Έλληνες, δεν ξέρω πόσο θα αντέξουν να αιμορραγούν οικονομικά απεργώντας… ας τους στηρίξουμε όμως ηθικά. Αν χρωστάμε έστω και μια στάλα γνώσης στους δασκάλους μας, ας στηρίξουμε τους σημερινούς εκπαιδευτικούς τόσο στην δουλειά όσο και στην απεργία τους… είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο αν έχουν την κοινωνία αρωγό και με το μέρος τους.

Ελένη Λιντζαροπούλου

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

«Με την συγγραφέα Ελένη Λαδιά στο Σχολείο των Φυλακών Κορυδαλλού – Ένας χρόνος επισκέψεων».



Της Ελένης Λιντζαροπούλου

Ο ταξιτζής υπομονετικά, σχεδόν με πατρική φροντίδα, αποβίβασε την τσιγγάνα με τα δύο παιδιά, το μωρό και το καροτσάκι που ερχόταν για το επισκεπτήριο, κάνοντας μας νόημα πως ήταν ελεύθερος. Συνήθως καλούσαμε ραδιοταξί αλλά εκείνη την ημέρα, χωρίς προφανή λόγο, δεν το κάναμε.

Μαζί με το τέλος της Σχολικής χρονιάς, έκλεινε ένας χρόνος επισκέψεών μας στο Σχολείο των Φυλακών και ο ενθουσιασμός για την ολοκλήρωση ενός στόχου διαδεχόταν την θλίψη για την απομάκρυνση από τον χώρο και τα παιδιά λόγω των θερινών διακοπών.  

Το να επιλέγεις να πας στη Φυλακή με το Έγκλημα και Τιμωρία ή την Φόνισσα, δεν είναι και το πλέον συνηθισμένο. Καλά καλά δεν είναι συνηθισμένο το να επιλέγεις την κλασσική λογοτεχνία ως αντικείμενο γνώσης γι αυτούς τους μαθητές. Η κουλτούρα της Φυλακής ή ακόμη και η δυσπιστία μας ως προς το επίπεδο των μαθητών – κρατουμένων, τα στερεότυπα και τόσα άλλα θα μπορούσαν να είχαν στρέψει τις επιλογές της συγγραφέως αλλού. Ακόμη ακόμη, θα μπορούσε να είχε επιλέξει να «μπει» στο χώρο με δικά της βιβλία, να τους μιλήσει για τα δικά της συγγραφικά πονήματα, που δεν είναι ούτε λίγα ούτε μη εγνωσμένης πνευματικής αξίας, ή και να επιδιώξει την δημοσιότητα και την προσωπική προβολή μέσα από αυτές της τις επισκέψεις.

Αντίθετα η Ελένη Λαδιά επέλεξε να συναντήσει το νου αυτών των παιδιών με εργαλείο τα έργα που θεωρούσε ότι ακόνισαν και τον δικό της νου, έργα των μεγάλων κλασικών. Ντοστογιέφσκι – Ουγκώ – Παπαδιαμάντης… αλλά και Σεντ Εξιπερύ. Αισθανόμενη η ίδια ως πνευματικός άνθρωπος, μπροστά στα ονόματα τους και το έργο τους, ακόμη χθεσινή, επέλεξε να διδάξει έργα αξεπέραστα, ικανά να ξεκλειδώσουν την ψυχή και την σκέψη των μαθητών – κρατουμένων.

Οι μαθητές την αισθάνονταν δικό τους άνθρωπο. Επέλεγε την επικοινωνία μαζί τους δια της αλήθειας και της αποδοχής, με την συναίσθηση της ευθύνης που έχουν οι πνευματικοί άνθρωποι για την πορεία αυτού του κόσμου, κουβαλώντας αδιαμαρτύρητα στην πλάτη της όλο το βάρος των εγκλημάτων τους.
-Τα παιδιά μου, τι κάνουν;
Αυτή ήταν η μόνιμή της ερώτηση, παρότι είχε να κάνει με ενήλικες και όχι παιδιά, ειπωμένη με άφατη τρυφερότητα και λαχτάρα, κάθε φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο τις ημέρες που περνούσαν από μάθημα σε μάθημα.

Κάθε δεκαπέντε ημέρες, για έναν ολόκληρο χρόνο, χωρίς να λογαριάζει έξοδα και κόπο, 8.30 το πρωί, και κάποιες φορές πιο νωρίς, με περίμενε έξω από την Φυλακή, φορτωμένη βιβλία, για να περάσουμε μαζί τον έλεγχο και την πύλη. Με την βοήθεια του Διευθυντή του Σχολείου, του εκλεκτού μας πια φίλου, Γιώργου Ζουγανέλη, εξασφαλίζαμε κάθε φορά την άδεια εισόδου.

Το μάθημα κρατούσε ως τις 12 παρά… οι κρατούμενοι μαθητές έπρεπε τότε να επιστρέψουν στα κελιά τους κι εμείς να πάρουμε τον δρόμο για την έξοδο και την επιστροφή μας η κάθε μία στις υποχρεώσεις της.

Η μετακίνηση γινόταν πάντα με ταξί και πάντα ένας μικρός διάλογος ανοιγόταν ανάμεσα σ’ εμάς και στον οδηγό. Στις πρώτες «τυπικές» ερωτήσεις απαντούσα συνήθως εγώ.

-Δικηγόροι είστε;
-Όχι. Η κυρία είναι συγγραφέας.
-Συγγραφέας; Και τι κάνετε εδώ, γράφετε κάτι για την Φυλακή;
-Όχι, μαθήματα λογοτεχνίας.
-Για να μάθουν να γράφουν;
-Όχι. Για να μάθουν απλώς.

Εκείνη την ημέρα ο ταξιτζής ήταν πιο ομιλητικός. Ήθελε να μάθει. Όχι από περιέργεια αλλά από ενδιαφέρον.
Η Ελένη Λαδιά πρόθημα του εξήγησε πόσο σημαντικό θεωρούσε γι αυτά τα παιδιά να ασκήσουν το νου και την ψυχή τους μέσα από την σκέψη των μεγάλων δημιουργών, πόσο σημαντικό θα ήταν για την παραπέρα πορεία ζωής τους, αφού οι περισσότεροι έδειχναν ήδη έμπρακτα ότι το Σχολείο είχε ακονίσει θετικά το νου τους και είχε αλλοιώσει την εγκληματική συμπεριφορά τους. Είχαν αρχίσει να αλλάζουν. Κατανοούσαν την τιμωρία και την ποινή και αισιοδοξούσαν για το μέλλον και την ζωή τους μετά την αποφυλάκιση. Μετανοούσαν.

Ο ενθουσιασμός και η έμπρακτη αγάπη της, δεν φαινόταν μόνο στα λόγια της. Είχε αποδεικτικό την δωρεά ψυχής που κατέθετε σ’ αυτά τα παιδιά και την λαχτάρα της να συνεχίσει και την επόμενη χρονιά, όσο το δυνατόν περισσότερο.

Την αφήσαμε έξω από το σπίτι της. Το βάδισμά της πιο ξεκούραστο από το πρωί κι ας είχε διδάξει τόσες ώρες. Τα μαθήματα στους κρατούμενους της έδιναν φτερά.
«Σ’ ευχαριστώ που μ’ έβαλες Φυλακή». Ήταν το μόνιμό της λογοπαίγνιο, δηλώνοντας μου την χαρά της που η παρουσία μου στον Δήμο Κορυδαλλού της είχε ανοίξει την πόρτα του Σωφρονιστικού Καταστήματος.
«Εμείς σ’ ευχαριστούμε Ελένη Λαδιά. Μπορεί να επιδιώκουμε την απομάκρυνση των Φυλακών, όμως μιλάμε για τους τοίχους, οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και κάνουμε γι αυτούς ό,τι είναι δυνατόν». 

Συνέχισα με το ταξί επιστρέφοντας στη δουλειά μου απαντώντας στις ερωτήσεις του οδηγού για το επίπεδο των μαθημάτων στο Σχολείο των Φυλακών, για τις δυνατότητες που είχαν να συνεχίσουν την εκπαίδευση, αλλά και για την πορεία της χώρας και την κρίση θεσμών και αξιών...

Στο φανάρι, πριν αποβιβαστώ, ο ταξιτζής, με χαιρέτισε και είπε, με έκφραση που φανέρωνε κάτι ανάμεσα στην συγκίνηση και την ελπίδα:

«Υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι σ’ αυτή την πατρίδα;»


Αναδημοσίευση από το περιοδικό diastixo.gr

Στην φωτογραφία η Ελένη Λαδιά και ο Διευθυντής του Σχολείου των φυλακών Γιώργος Ζουγανέλης κατά την διάρκεια της ομιλίας του Δημάρχου Κορυδαλλού στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής των μαθητών – κρατουμένων.
 

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Κριτική για τον Πίθο των Γυναικών από την Μαρώ Τριανταφύλλου στο Φύλο Συκής

της Μαρώς Τριανταφύλλου
Στον ομηρικό Άδη τιμωρία μεταθανάτια και μάλιστα χωρίς χρονικό ορίζοντα, αιώνια και ανελέητη, γνωρίζουν μόνο όσοι διέπραξαν έργα ανευλαβή και ανόσια που πρόσβαλαν τους θεούς και την θεία τάξη. Ο Τάνταλος, ας πούμε. Τι έκαναν, λοιπόν, οι κόρες του Δαναού για να αξίζουν τη μοίρα μιας αιώνιας τιμωρίας; Στα βάθη του Κάτω Κόσμου προσπαθούν μέρα νύχτα ματαίως να γεμίσουν ένα τρύπιο πιθάρι. Και της τιμωρίας τους ουκ έσται τέλος. Οι Δαναΐδες  -πλην μιας- διεκδίκησαν απλώς το δικαίωμα της ελεύθερης διαχείρισης του σώματος και της ζωής τους. Δεν θέλησαν το γάμο με τους γιους του Αιγύπτου κι όταν υποχρεώθηκαν να τους παντρευτούν, σκότωσαν τους άντρες τους την πρώτη νύχτα, πριν τις αγγίξουν. Με τέτοιες συμπεριφορές όμως, με τέτοιες διεκδικήσεις κινδύνευε η τάξη του κόσμου, που ήταν κόσμος, βεβαίως, αντρικός. Γι’ αυτό η σκληρή τιμωρία των Δαναΐδων στο διηνεκές. Πολύ αργότερα στον πρίμο χριστιανικό κόσμο αλλά και αργότερα, πολλές γυναίκες προτίμησαν την απόσυρση στο μοναστήρι παρά γάμους που δεν ήθελαν. Έτσι, με την θυσία του έρωτα, διατηρούσαν την ελευθερία τους, εξασφάλιζαν την επιβίωσή τους, τον σεβασμό της κοινωνίας επίσης.
Τον μύθο των τυραννισμένων Δαναΐδων θυμάται  η Ελένη Λιντζαροπούλου στον τίτλο της ποιητικής συλλογής της  Ο πίθος των Γυναικών,  μια συλλογή με έντονο το γυναικείο στοιχείο. Ώριμη γραφή, παρότι πρώτη φορά αποφασίζει να εκτεθεί ως ποιήτρια. Στο βιογραφικό της ωστόσο υπάρχουν ευαίσθητα παραμύθια («Ο Βασίλης και ο Άϊ Βασίλης») και δοκίμια (στα οποία η θεολόγος στις σπουδές και με έντονα θεατρικά ενδιαφέροντα Ελένη Λιντζαροπούλου αναζητά το θρησκευτικό συναίσθημα στην ποίηση του Παπαδίτσα και τα χριστολογικά στοιχεία στα ποιήματα του Αναγνωστάκη).
Στην ποίησή της συνδυάζει τη φιλοσοφική αναζήτηση με μια ρωμαλέα αίσθηση της ύλης και του σώματος. Βαθύτατα χριστιανή, με ουσιαστικές θρησκευτικές αναζητήσεις, που περιστρέφονται γύρω από τη σχέση του ανθρώπου με τον Ιησού (ποιήματα όπως το «Βράδυ Πέμπτης», το «Μαρτύριο του Αγίου Θωμά», το «Μικρό Νυχτερινό για το Σάββατο»…), αναζητά τη γυναικεία της ταυτότητα μέσα από μορφές γυναικών που έρχονται από τον αρχαίο κόσμο (Ελένη, Φαίδρα, Μήδεια, αλλά και Σαπφώ…) και το σύμπαν των Ευαγγελίων (η Γυναίκα που άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού…). Η ίδια η ποίηση και η λειτουργία της, ο έρωτας και ο θάνατος είναι οι τρεις προνομιακοί θεματικοί άξονες της ποιητικής της δημιουργίας.
Ό,τι απ’ αυτούς ματώνει, γι’ αυτούς, μόνο γι’ αυτούς, θεραπεύεται.

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα. Είχα πνιγεί με  το σάλιο μου.
Είχα τον πανικό του θανάτου, το φόβο του πόνου.
Σα να ‘μουν από πάντα ξύπνια.

Αιφνίδιος ιδρώτας.
Ντροπή
Σε θέλω
….
Ήρθα σε σένα.
Ήρθα;
Και συ δεν είχες γεννηθεί ακόμα.

Χαμογελούσες και με κατάπινε η επιθυμία σου σχεδόν σπαρακτική.
Έφηβη από πάντα.
Από πάντα απ’ την αρχή του κόσμου και του έρωτα.
Από το ναι και το νομίζω
Απ’ το ουρλιαχτό και τις σπονδές ανάμεσα στα χέρια και τα πόδια μου.
Σε θέλω
Το στόμα μου άδειο
Το σώμα μου άδειο

….
Τα δόντια μου χαράζουν τ’ όνομά σου στη  σιωπή
(«Φαίδρα», σσ.21-22)

Κεντρική έννοια ωστόσο γύρω από την οποία πλέκεται η δουλειά της αν όχι γεννιέται από αυτήν είναι η απουσία, το ελλείπον τι που βρίσκεται στη ρίζα της ύπαρξης και ζητά την πλήρωσή του, το συμπλήρωμα. Εδώ εμφανίζεται ο έρωτας ως καταιγιστική δύναμη που δίνει φωνή στο άρρητο και το αδύνατο. Γήινος, υλικός, από πάλλουσα σάρκα αλλά και έρωτας θείος ή ακόμα περισσότερο ένας δρόμος για την αναζήτηση του θείου και του Θεού.
Αν η φιλοσοφία είναι «μελέτη θανάτου», η ποίηση είναι αναμέτρηση με το θάνατο και οδός παρηγορίας. Ο θάνατος εδώ εμφανίζεται είτε κυριολεκτικά με τη νοσταλγία του νεκρού, τον πόνο της απώλειας και την απουσία («Χους ει») είτε ως στοχασμός  πάνω στην έννοια του χρόνου («Ανεξίτηλη Μέρα»).
Έξω από την ποίηση
και την προσευχή
τι άλλα
μας έχουν απομείνει λόγια
για να πούμε την αλήθεια;
 («Συζήτηση», σ. 82)
Χαρακτηριστικό της ποίησης της Λιντζαροπούλου είναι η ηρεμία. Σαν να προσπαθεί διαρκώς να αποστασιοποιηθεί από το βίωμα που γεννά το ποίημα και να το ελέγξει με το στοχασμό. Μια ποίηση  λιγόλογη και εσωτερική. Παρότι τα θέματά της θα επέτρεπαν υψηλούς τόνους και γλωσσική εκζήτηση, αποφεύγει την επιτήδευση, υιοθετεί έκφραση λιτή και σμιλεύει τη γλώσσα των στίχων της με προσοχή, αφαιρετική διάθεση και εσωτερικότητα. Στο τελικό αποτέλεσμα ο στίχος αποκτά δύναμη και επιβάλλεται.




Ελένη Λιντζαροπούλου
Ο πίθος των Γυναικών
(ποιήματα)
Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2013

Φίλο Συκής

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Παρουσίαση-κριτική της ποιητικής συλλογής «Ο Πίθος των γυναικών» της Ελένης Λιντζαροπούλου, από τον ποιητή-κριτικό Ηλία Κεφάλα. Νέα Ευθύνη, τευχ.18 Ιούλιος – Αύγουστος 2013.



Το πρώτο ποιητικό βιβλίο με μεστό περιεχόμενο πενήντα και πλέον ποιημάτων, κεκοσμημένο με δέκα σχέδια γυναικείων μορφών της Ιωάννας Ασσάνη, έρχεται να καταδηλώσει ότι η ποιήτρια Ελένη Λιντζαροπούλου έχει πάρει πολύ σοβαρά την υπόθεση της ποίησης και αξιοποιεί κατά τον καλύτερο τρόπο την αναμφισβήτητη ευαισθησία της.
Μέσα στα πολύ προσεγμένα αυτά ποιήματα ανιχνεύονται οι εν γένει σχέσεις της ποίησης με τα αισθήματα χαράς ή θλίψης και άλλες θυμικές καταστάσεις που φορτίζουν την ύπαρξη με μια αυξομειούμενη ροή καθημερινού βιοτικού φορτίου.
Η ιδιόμορφη ανάγκη της ποίησης έγκειται πάντα στη δυνατότητα αξιοποίησης των ψυχοφθόρων αιτιών μέσω των λέξεων και των πολύσημων νοημάτων τους, ώστε να προκύπτουν αμβλυντικές εξελάσεις από πόνο σε παρηγορία. Η υπαρξιακή υπόμνηση γίνεται τότε μια δικαιολογημένη ηθική διαδικασία, καθώς αναζητά το δέον και το γιατί για να επιτρέψει κάθε συνειδητοποιημένο βήμα πορείας.
Το γυναικείο βλέμμα ενυπάρχει σε όλη τη συλλογή καθώς η έμπνευση περιέρχεται μια θεματική με καθαρά θηλυκής απόκλισης προβληματισμούς, μέσα στους οποίους η γυναίκα ανυψώνεται προοδευτικά από ερωτικό σύμβολο γονιμότητας μέχρι τραγικό σύμβολο μητέρας και θεάς προστάτιδας. Οι ποιητικοί μονόλογοι για τη γυναίκα (μέσω εμβληματικών ονομάτων όπως Φαίδρα, Περσεφόνη, Ελένη, Μαρία, Πηνελόπη, Κλυταιμνήστρα, Μήδεια κλπ), και πάντα μέσα από τις αντιθέσεις και αντιφάσεις των ιστορικών ή μυθολογικών προσώπων, αλλά και τους παραλληλισμούς με πρόσωπα και πράγματα του σύγχρονου βίου, καταδεικνύουν τη διαιώνιση του σωματικού πόνου που επιφέρει η ανθρώπινη συνύπαρξη και, ακόμα, της κοινής μοίρας που διέπει διαχρονικά όλα τα ανθρώπινα.
Η θρησκευτική θεώρηση των πραγμάτων επιτρέπει στην ποιήτρια την εισχώρηση στα τοπία του επέκεινα μέσα από ποιήματα-παραμιλητά υπέρ του θείου και της εν δυνάμει θέωσης των πραγμάτων.
Οι οικείοι εκδημήσαντες επανέρχονται στο προσκήνιο μέσα από το αντίβαρο της μνήμης, ενώ ο θάνατος υπεισέρχεται αλλού ρητά και αλλού υπαινικτικά ως ισχυρό θεματικό υπόστρωμα και κυρίαρχη καθημερινή κόπωση.
Η Ελένη Λιντζαροπούλου προσβλέπει με στοχαστική επιτυχία στη συλλογικότητα της ύπαρξης, από την οποία προκύπτει εννοιολογικά και η σύνθεση της συλλογικής μοναξιάς, μια μάστιγα του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Η απουσία, η έλλειψη, ο χρόνος, η παλαίωση γίνονται τα εγχάρακτα τραύματα που επιζητούν τη θέση τους μέσα στην ποίηση, ενώ δεν λείπουν και οι δοξαστικοί αίνοι προς τον έρωτα μέσω της παντοδύναμης σιωπής που παραστέκεται ομόλογα στο κάθε ποίημα ως αναπόσπαστη έννοια με ποικίλες σημασίες που επιτείνουν τα υπαινισσόμενα.
Η ζηλευτή αρχαιογνωσία επιτρέπει την άντληση θεματικών και παραβολών από τον αρχαίο κόσμο με τον τρόπο που ο κόσμος αυτός υπεισέρχεται ως οδηγικό σύμβολο στον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Η επιτυχία της Ελένης Λιντζαροπούλου αποτυπώνεται πάνω στην εκφραστική συμπεριφορά των λέξεών της, καθώς πολύ εύγλωττα οι λέξεις της δείχνουν την αγωνία τους κατά τη στιγμή που προσπαθούν να γίνουν γλώσσα, ανάβοντας με αλληλουχία η κάθε μια τους το δικό της φως για να απαλύνουν έτσι εν συνόλω το σκοτάδι της άγνοιας και της γύρωθεν αναφυόμενης δυσαρμονίας. Η συνδιαλλαγή της με όλα τα εργαλεία της ποίησης όπως τους ήχους τις εικόνες, τη μουσική, την κρυμμένη απελπισία, το άγνωστο, περαιώνεται με επιτυχία καθώς ωθεί την εν κρυπτώ διαδικασία να προσδιορίσει το απροσδιόριστο.
Θα έλεγα ότι ο «Πίθος των γυναικών» περιέχει ποιήματα ανθρωπολογικής ηθικής και άμεσος στόχος του βιβλίου είναι η επίτευξη του αισθητικού μέτρου, γεγονός που η μεθοδευμένη της εργασία και η ολοφάνερη προσοχή πάνω στο κτίσιμο του κάθε ποιήματος δείχνει άνθρωπο που έχει μάθει να δουλεύει με σύστημα και υποδειγματική τάξη. Άξιος λοιπόν ο καρπός των κόπων της.

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Κριτική από την Ελένη Σαραντίτη για τον Πίθο των Γυναικών



…Η φωνή σου
καμιά φορά προβαίνει στο πλευρό του
σαν το δελφίνι που για λίγο συντροφεύει
μαλαματένιο τρεχαντήρι μες στον ήλιο
και πάλι χάνεται…

Σεφέρης («Μνήμη, Β’» Έφεσος – Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ’)
Σαν το δελφίνι, που όταν ξάφνου εμφανίζεται δίπλα μας σε απόσταση αναπνοής, μεσημέρι καλοκαιριού, ανοίγοντας τα πλουμισμένα με ασήμια νερά, κι εμείς στη θέα του καρδιοχτυπούμε γλυκά, ακριβώς σαν το δελφίνι προβαίνει στο πλευρό του αναγνώστη η φωνή της Ελένης Λιντζαροπούλου. Κι εκείνος καρδιοχτυπά. Πλην όχι πάντοτε γλυκά. Τυχαίνει να καρδιοχτυπήσει και ανήσυχα ή ταραγμένα. Τυχαίνει και βίαια. Ή απελπισμένα. Κάποτε και λαχταρά. Συγχρόνως όμως παραδίδεται και πλέει συντροφιά με το δελφίνι, που εδώ δεν θα χαθεί. Θα τον συντροφεύσει για όσο ο αναγνώστης θελήσει – είμαι βέβαιη, για καιρό.
Ο πίθος των γυναικών τιτλοφορείται η συλλογή ποιημάτων της Ελένης Λιντζαροπούλου, που μόλις κυκλοφόρησε. Μάλιστα, είναι τα πρώτα ποιήματα που δημοσιεύει και είναι απορίας άξιον πώς και τόσον καιρό δεν επιχείρησε να μας κάνει κοινωνούς αυτής της σπουδαίας ποίησης. Των συγκλονιστικών της εικόνων. Των με προσοχή αλλά και ταραχή διαλεγμένων ωραίων λέξεων. Των στοχασμών της, που σφιχτοδένονται με αισθήματα διαρκείας.
Μα ας μπούμε για λίγο στον κόσμο της ποιήτριας, αρχίζοντας από τη «Σαπφώ Ερεσία»:

Τι να σου πω, Κυρά και Κόρη;
Θλιμμένη
Μ’ εκείνο το απόκοσμο βλέμμα των αγίων που έφυγαν
Με την κατακόκκινη ευωδιά του ζώντος πόνου
Έτσι σε έχω
Δική μου.
*
Να θυμιατίζεις, ιερή, το πάντα του έρωτα
Να θάλλεις, μεσιτεύουσα, το ποτέ της ευτυχίας.

Φειδωλεύεται τις λέξεις της τις λαμπερές η ποιήτρια, αλλά γνωρίζει τον τρόπο να τις χαράσσει. Σαν πάνω σε πέτρα. Σαν πάνω σε σίδερο καυτό. Κι αυτές εδώ δηλώνουν ταπεινά παραδοχή και αποδοχή. Σεβασμό και μνήμη. Τι ωραιότερο; Και «η κατακόκκινη ευωδιά του ζώντος πόνου», τι στίχος!
Υποστηρίζεται ότι χρονολογικά η ποίηση προηγήθηκε, σε όλους τους λαούς, από την ανάπτυξη της πεζογραφίας. Ευεξήγητο: ο άνθρωπος πρώτα πέρασε από το στάδιο της φαντασίας και ύστερα από αγώνες έφθασε στη βαθύτερη και πιο συστηματική οργάνωση της σκέψης. Κι ακόμη, καθώς λένε, αρχικώς η ποίηση ήταν μια εντελώς πηγαία και φυσική καλλιτεχνική έκφραση. Χρειάστηκε πολύς καιρός για να εξελιχθεί το αυθόρμητο αυτό ανάβλυσμα σε έντεχνη ποίηση. Πάντως το βέβαιο είναι ότι ενώ σε όλο τον κόσμο, και αναλόγως των γεγονότων ή των καταστάσεων, η ποίηση γνωρίζει περιόδους ακμής και περιόδους φθίσης, στην Ελλάδα –ανεξαρτήτως δεινών ή συνθηκών– πάντοτε ανθοφορεί.
Και δείτε εδώ, στο ποίημα «Α-γραφή», στίχους μιας ποιήτριας που μόλις τώρα μας φανερώθηκε:

Κραυγάζω γράμματα
Το μι
Το σίγμα
Το ο μικρόν και μέγα.
*
Κραυγάζω γράμματα
Τώρα που έχασα τις λέξεις.
Και μερικοί ακόμη στίχοι από το ποίημα «Γυναίκα» τιτλοφορούμενο:
Σε βρήκα πάλι με πυρπολημένα βλέφαρα
Να ξεπλέκεις τους χρησμούς στης μνήμης τ’ αργυρό πηγάδι
Πυθία άλλοτε με δάφνες
Κι άλλοτε δούλη στα υπόγεια των καιρών.
*
Ολόφωτη
Ανθοστόλιστη
Θάλλουσα
Θάλπουσα
Γυμνή στις περιφορές των αγίων
Μαινάδα
Άρπυια
Σκύλα
Σε βρήκα.

Η Πειραιώτισσα (Νίκαια, 1962) Ελένη Λιντζαροπούλου σπούδασε Θεολογία, Θεατρική Εμψύχωση, Δημόσιες Σχέσεις και Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Πέρυσι κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον παιδικό βιβλίο, Ο Βασίλης κι ο Αϊ-Βασίλης. Επίσης, έχει ασχοληθεί με την ανίχνευση θρησκευτικών και χριστολογικών στοιχείων στα έργα σύγχρονων Ελλήνων ποιητών.
Τον άψογο από άποψη επιμέλειας τόμο κοσμούν δέκα εντυπωσιακά σχέδια της Ιωάννας Ασσάνη.
Αλλά ακόμη λίγοι στίχοι από το ποίημα «Κίρκη»:

Άπλωσα τα μαλλιά μου στις άκρες της θάλασσας
θα τα βρει το καλοκαίρι ξεπλυμένα.
Ύφανα το δέρμα μου στον ίσκιο σου
θα το πάρεις μαζί μου φεύγοντας.
Κρέμασα τα ρούχα μου στις ροδιές
να βαφτούν κατακόκκινες…
Ανοιχτή στη γενέθλια βοή σου
ρέω από τις άκρες των δαχτύλων σου
στάζω από τα χείλη σου
απεκκρίνομαι από τους ιδρωτοποιούς σου…

Αυτή είναι η ποίηση της Ελένης Λιντζαροπούλου. Με πειθαρχημένο ρυθμό, με συγκρατημένο αίσθημα, με ορατή την προαιώνια μνήμη της γυναίκας, αλλά και του Θείου. Και αν η έκφραση «εις τον Δαναΐδων πίθον υδροφορείν» εννοεί την άσκοπη και μάταιη προσπάθεια, οι γυναίκες στις ποιητικές συνθέσεις της είναι πλάσματα που κουβαλούν, σε πολύτιμα και σεβαστά από τον μύθο και την ιστορία αγγεία, νεράκι κρυστάλλινο για να ευφραίνεται η ψυχή του κάθε διψασμένου.

ΥΓ. Ευθύς ως τελείωσα την ανάγνωση του Πίθου των γυναικών, που έφθασε με το ταχυδρομείο αναπάντεχα, της έστειλα μήνυμα: «Αγαπητή Ελένη, με το βιβλίο σου τίμησες και τις γυναίκες και την ποίηση».


Ο πίθος των γυναικών Ελένη Λιντζαροπούλου εικονογράφηση: Ιωάννα Ασσάνη Εκδόσεις των Φίλων 

Ο πίθος των γυναικών
Ελένη Λιντζαροπούλου
εικονογράφηση: Ιωάννα Ασσάνη
Εκδόσεις των Φίλων
86 σελ.
Τιμή € 8,00







ΠΗΓΗ: diastixo.gr 

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Ελληνικό δημόσιο: «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.»




Σε μέρες και εποχές δύσκολες σαν και τούτες που περνάμε, η εντύπωση που κάνουν όσοι αντιαισθητικά «κουνούν το δάχτυλο» ως υπερηθικοί και υπερκαθαροί ή όσοι «τρίβουν τα χέρια τους» με την εργασιακή αβεβαιότητα και την απόγνωση στην οποία βρίσκονται καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι, είναι τουλάχιστον εμετική. 

Το ελληνικό δημόσιο ήθελε και θέλει αναδιοργάνωση εκ βάθρων, αξιολόγηση, στοχοθεσία, προγραμματισμό, ευελιξία, εκσυγχρονισμό, επανεκπαίδευση, με ζητούμενα την παραγωγικότητα, την βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών, την μείωση του κόστους λειτουργίας. Μέχρι σήμερα δεν έχω δει κανένα μέτρο που να οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση. Αντίθετα βλέπω σπασμωδικές κινήσεις, καταργήσεις κλάδων και υπηρεσιών, πυροτεχνήματα που θίγουν στην ουσία τους την κοινωνία. Θλιβερό και αναποτελεσματικό.
Αυτό που με θλίβει όμως πιο πολύ και από την αγωνία που συναντώ στα πρόσωπα των ανθρώπων που χάνουν σε μια στιγμή την δουλειά τους και βλέπουν τις ζωές τους μετέωρες, είναι η στάση κάποιων από εμάς. Η μίζερη στάση του «καλά να πάθετε»… Αντί η κοινωνία η ίδια να έχει απαιτήσει την βελτίωση του δημόσιου τομέα, την διεύρυνση ποιοτική και ποσοτική των παρεχομένων υπηρεσιών, τότε που μπορούσε να το κάνει, εκείνη διαγκωνιζόταν για το πώς θα «χώσει» και θα «χωθεί», πώς θα βολευτεί για να αράξει. Σήμερα όποιος τότε τα κατάφερε αγωνιά και όποιος δεν τα κατάφερε, ενώ πολύ θα το ήθελε και πολύ το είχε επιδιώξει, χαίρεται με την καταστροφή του άλλου… τι άθλιο.

Μαζί με τους χωμένους και βολεμένους αγωνιούν και όλοι εκείνοι που διεκδίκησαν, με τις σπουδές τους και τις εξετάσεις που έδωσαν, μια θέση στο δημόσιο και την κέρδισαν επαξίως. Αγωνιούν και άνθρωποι που καθημερινά μοχθούν στα πόστα τους. Αγωνιούν άνθρωποι που υπηρετούν σε θέσεις και υπηρεσίες που μόνο ο δημόσιος τομέας μπορεί να έχει και μόνο ο δημόσιος τομέας τις έχει, στο μεγαλύτερό τους βαθμό, για όλους τους πολίτες. …

Μακάρι να έκοβαν χιλιάδες θέσεις από τον δημόσιο τομέα και να τις επέστρεφαν στην κοινωνία με παροχές… μακάρι. Στο τέλος τέλος από τα χρήματα της κοινωνίας πληρωνόμαστε. Αν δεν μας χρειάζεται η κοινωνία ας μην υπάρχουμε. Όμως δεν γίνεται έτσι… Αντίθετα πετσοκόβονται, δήθεν για να συμμαζευτούν τα κακώς κείμενα, υπηρεσίες αναγκαίες για την καθημερινότητά μας, την ποιότητα της ζωής μας, την ασφάλειά μας… Εμείς όμως δεν ξεσηκωνόμαστε, δεν αντιδρούμε, δεν… δεν… δεν… Σκεφτόμαστε, και φωναχτά μάλιστα, «να ξεραθεί ο κήπος του γείτονα».

Χαιρόμαστε που έκλεισαν την ΕΡΤ. Μας είναι αρκετή η ιδιωτική τηλεόραση.  Χαιρόμαστε που κόβουν την δημοτική αστυνομία, τις καθαρίστριες από τα σχολεία, τις δομές στην ψυχική υγεία, τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους στους παιδικούς σταθμούς κλπ κλπ  «Καλά να πάθουν»…
Εμείς θα παράγουμε πολιτισμό και ενημέρωση μόνοι μας, θα εμποδίζουμε το παράνομο παρκάρισμα και θα προστατεύουμε τους ελεύθερους χώρους μόνοι μας, θα διδάσκουμε τα παιδιά μας μόνοι μας, θα αντιμετωπίζουμε κάθε πρόβλημα μόνοι μας… Τι να τους κάνουμε όλους αυτούς τους τεμπέληδες, τους βολεμένους και χαραμοφάηδες; Αφού δεν είμαστε εμείς στη θέση τους… καλά να πάθουν.
Συνηθίσαμε να προσθέτουμε πάντα τα αρνητικά, εκείνα που δεν κάνει το δημόσιο…
Τα θετικά, αυτά που κάνει, αυτά που παρέχει στην κοινωνία όπως οφείλει, πότε θα τα αθροίσουμε; 

Πότε θα διεκδικήσουμε και θα προστατέψουμε αυτά που οφείλει το κράτος να μας παρέχει μέσω των υπαλλήλων του; 

Πότε θα πάψουμε να χαιρόμαστε με κάθε κομμένη παροχή;
Πότε θα πάψουμε να φθονούμε, αντί να επαινούμε ή να ψέγουμε, αναλόγως με την εργασιακή συμπεριφορά του άλλου;
Πότε θα ξεφωνίσουμε: Αξιολόγηση τώρα – επαναπροσδιορισμός – κίνητρα;

Ας μπουν στόχοι και κριτήρια στον δημόσιο τομέα και όποιος δεν τα καλύπτει, ας φύγει…
Ας διεκδικήσουμε ένα καλύτερο δημόσιο… ας εργαστούμε σε ένα καλύτερο δημόσιο… Αν αντέχουμε να γίνουμε καλύτεροι ως κοινωνία. Αν νομίζουμε ότι μας αξίζει ως κοινωνία.


Στην Κατερίνα και σε όλα τα παιδιά της Δημοτικής Αστυνομίας μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ για την πολύτιμη συνεργασία.

 9/7/2013

Ελένη Λιντζαροπούλου 
 
 

ΥΓ… μην δω να εκπαιδεύουν δήθεν αξιολογητές σε σεμινάρια που ρέει άφθονο το ευρωπαϊκό χρήμα… θα θυμώσω.

ΥΓ 2… το κείμενο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω τις παθογένειες του δημοσίου τομέα οι οποίες οφείλονται και στην ολιγωρία ή την τεμπελιά, κάποιες φορές και την ανικανότητα ή την αδιαφορία των εργαζομένων, το αντίθετο μάλιστα.  




Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

ΕΚΔΟΧΕΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΟΣ




Η ταυτότητά μου ήσουν πάντα εσύ
Εσύ αν θα είχες ταυτότητα
Ήταν πάντα το ζητούμενο.

Η ταυτότητά μου θα είσαι πάντα εσύ
Εσύ αν είχες ταυτότητα
Ήταν πάντα το ζητούμενο.

Η ταυτότητά μου θα είσαι πάντα εσύ
Εσύ αν θα έχεις ταυτότητα
Θα είναι πάντα το ζητούμενο.

Η ταυτότητά μου ήσουν πάντα εσύ
Εσύ αν έχεις ταυτότητα
Είναι πάντα το ζητούμενο. 


Ελένη Λιντζαροπούλου 

20 Ιουνίου 2013 



Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Μόλις Κυκλοφόρησε.... Ελένης Λιντζαροπούλου - "Ο Πίθος των Γυναικών"




ΓΥΝΑΙΚΑ

Σε βρήκα πάλι με πυρπολημένα βλέφαρα
Να ξεπλέκεις τους χρησμούς στης μνήμης τ' αργυρό πηγάδι
Πυθία άλλοτε με δάφνες
Κι άλλοτε δούλη στα υπόγεια των καιρών

Ολόφωτη
Ανθοστόλιστη
Θάλλουσα
Θάλπουσα

Γυμνή στις περιφορές των αγίων
Μαινάδα
Άρπια
Σκύλα

Σε βρήκα

Η μεταξωτή ραφή
Έκλεινε το στόμα σου
σε μια ευθεία γραμμή αναίτιας υποχώρησης.



Από την ποιητική μου συλλογή "Ο Πίθος των Γυναικών"
Ζωγραφική και σχέδια της Ιωάννας Ασσάνη
Εκδόσεις των Φίλων