Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Κοιτώντας το φεγγάρι κατάματα

''Ή Σκάλα''
έργο της ζωγράφου Ιωάννας Ασσάνη


ΣΥΖΗΤΗΣΗ



Έξω απ’ την ποίηση

και την προσευχή,

τι άλλα

μας έχουν απομείνει λόγια

για να πούμε την αλήθεια;


* Μεταγενέστερη αφιέρωση στον  Γιώργο Ζουγανέλη, ελπίζω δια παντός
4-6-2012 
του Αγίου Πνεύματος

''μέσα στη σπηλια μου''
έργο της ζωγράφου Ιωάννας Ασσάνη


ΣΥΛΒΙΑ*

Μεταγγίζω τις λέξεις σου
σταγόνα σταγόνα.
Μας ειδοποιούσες
βέβαια καιρό.
Μα εμείς
δεν βλέπαμε.
Διαβάζαμε τη ζωή
ξανά απ' το άλφα
μα όχι την αλήθεια που καραδοκεί
σε όλα τα γράμματα.

* Αναφέρομαι στην ποιήτρια Σύλβια Πλαθ

"Το ΠροπατορικόΑμάρτημα"
έργο της ζωγράφου Ιωάννας Ασσάνη

ΜΟΝΟ

Βγάλτε του ετούτο το ωραίο κουστούμι

Δεν του πάει


Εκείνος γεννήθηκε για να στηρίξει αυταπάτες

Να καταρρακώσει ψυχές

Να απατήσει γενεές


Βγάλτε του ετούτο το κουστούμι.

Δείξτε του τη γύμνια του

Μόνο σας παρακαλώ

Να το κάνετε

Εκτός Παραδείσου.


"το προπατορικό αμάρτημα λεπτομέρεια τα φτερά"


Τρία μικρά ποιήματα της Ελένης Λιντζαροπούλου, από την ενότητα: "στα όρια του χρόνου" κοιτούν το φεγγάρι κατάματα, συνομιλώντας με τους πίνακες της Ιωάννας Ασσάνη.
Μικρό κατευόδιο στην χρονιά που φεύγει και μας αφήνει πιο σοφές και πλούσιες.

31/12/2011

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Και τα τρία ποιήματα μου περιλαμβάνονται στην Συλλογή Ο ΠΙΘΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ που κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ και συνοδεύεται από 10 σκίτσα και εξώφυλλο της ΙΩΑΝΝΑΣ ΑΣΣΑΝΗ. 
Το ποίημα ΜΟΝΟ στην Συλλογή έχει τον τίτλο: ΤΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΙΑ




Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Μετά τον Δείπνο


Ήρθαν,
χωρίς να θελήσουν τίποτα.
Στάθηκαν εκεί όλη τη νύχτα.
Με ορθάνοιχτα χέρια
και όπλα παρά πόδας.

Είχαν αφήσει για λίγο τη ζωή
μόνη της.
Ντυμένοι με τα ολοκάθαρα αισθήματά τους,
ήρθαν.

Έτσι είναι οι φίλοι.
Είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι
κι όταν δεν τους χρειάζεσαι
παραμένουν εκεί.

Τους μέτρησα έναν έναν
μετά το Δείπνο,
«Έντεκα»,
δεν έλλειπε κανείς.
Έτσι είναι οι φίλοι.

Εσύ μόνο που παιάνιζες αισθήματα,
εσύ απουσίαζες.
Μα εσύ ήσουν απουσία
ακόμη και παρών.

Έτσι λοιπόν διαπίστωνα
την αλήθεια των λόγων σου:
«Η αγάπη δεν υπαναχωρεί.»

Αργότερα, τη νύχτα,
μετά το φιλί,
ήξερα:
«Η αγάπη δεν υπαναχωρεί.
Προδίδεται και πεθαίνει.»

Ε.Λ.



Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Υπάρχει Άγιος Βασίλης;

Το βιβλίο μου, «Ο Βασίλης κι ο Αι Βασίλης»,

από τις εκδόσεις Παρρησία σε εικονογράφηση Μαρίας Πεπονά

σε λίγες μέρες θα βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.


*****

Υπάρχει στ’ αλήθεια ο Άγιος Βασίλης;

Στο ερώτημα αυτό που ακούγεται τούτες τις μέρες από τα χείλη εκατομμυρίων παιδιών έρχεται να απαντήσει το βιβλίο μου που με χαρά σας αναγγέλλω την έκδοσή του.

«Κολλημένη στον τοίχο» ως εκπρόσωπος των μεγάλων από τον μικρό Βασίλη, τον απόλυτα απαιτητικό και αμφισβητία βαφτισιμιό μου και αναλογιζόμενη την «δύσκολη» στιγμή των απαντήσεων που πρέπει να δοθούν στις ερωτήσεις των παιδιών… αποφάσισα να μιλήσω γι αυτό το πάντα επίκαιρο και «καυτό» θέμα.

Να απαντήσω με αλήθεια και αγάπη – μόνο έτσι γίνεται – για να βγω και εγώ από την δύσκολη θέση αλλά και για να ξαλαφρώσω όσους από εσάς έχετε έρθει στην θέση μου, και είστε πολλοί.

Ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, μπορεί να θεωρηθεί παιδικό και πράγματι να είναι. Όμως το ερώτημα δεν είναι μόνο παιδικό.. Ξεκινά από την μικρή μας ηλικία και βασανίζει τα παιδιά και τα εγγόνια μας κάνοντας πολλά παιδικά μάτια να κλάψουν αλλά και πολλούς ενήλικες να αισθανθούν αμήχανοι και στριμωγμένοι μπροστά σ’ αυτό το ερώτημα.

Στις σελίδες του βιβλίου, μαζί με τον Βασίλη, μαθαίνουμε και οι μεγάλοι την ιστορία του Αι Βασίλη αλλά και του Santa Claus. Μαθαίνουμε πώς γεννήθηκε η σχέση των δύο με τα παιδιά και ανακαλύπτουμε την αληθινή απάντηση στο ερώτημα:

«Υπάρχει Άγιος Βασίλης;»

Η θαυμάσια εικονογράφηση του βιβλίου είναι της Μαρίας Πεπονά που, με τον υπέροχο χρωστήρα της, κατάφερε να εκφράσει μέσα από λαμπερά χρώματα και εμπνευσμένες εικόνες όλα όσα ήθελα να πω με σπάνια ευαισθησία και αγάπη. Την ευχαριστώ θερμά.

Ελένη Λιντζαροπούλου


Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Χάδι του χρόνου



Γιατί οι Κόρες είχαν τα μαλλιά τους όμορφα,

λυτά ή δεμένα,

κι η γοητεία τους δέσμιους

μας κρατάει.


Πόσο ανάλαφροι και τρυφεροί

οι ώμοι τους

κι ας σήκωσαν χιλιάδες χρόνια

τόσο βάρος.


7/11/2011

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Μεταγγιζόμενη μελαγχολία – Γιάννης Βαρβέρης



Ξημερώματα
με βασανίζει, μεταγγιζόμενη,
η μελαγχολία.
Θλίψη αν το θες.

Να λοιπόν που οι ποιητές
-αν δεν έχουν Νόμπελ
ή ένα Λένιν βρε αδελφέ
ή άλλα εύσημα φίλων-
ξεχνιούνται.

Θυμάμαι τότε
όλους τους άκλαυτους 
κείνους που έπεσαν πάνω στις λέξεις
με ορμή
και στράγγιξαν σ’ αυτές
ως που να σπάσουν.

Ε.Λ.


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΥΤΟΣΥΣΤΗΝΕΤΑΙ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ

Το ποιητικό μου έργο διακρίνεται από ασυνέχειες καθώς τα βιώματα αλλάζουν και οι διαθέσεις μεταμορφώνονται, μια μονόχορδη φωνή είναι πληκτική…

Όταν περνά η σεισμική ώρα της ιδέας και δεν έχω ολοκληρώσει το ποίημα, μου δίνεται η εντύπωση ότι όλα έχουν τελειώσει, πετάω τα χειρόγραφα, τα παρατάω βιαστικά και επιπόλαια…

Οι συνθήκες γραφής που τηρώ είναι οι εξής: ξεκούραστος, ξυρισμένος και μόνος στο δωμάτιό μου. Γράφω με το χέρι, δεν έχω υπολογιστή, πράγμα που σημαίνει γήρας κι ελευθερία μαζί…

Πολλές φορές οι ήρωες που παρεμβαίνουν στη ζωή μου είναι όσοι έχουν αποδημήσει, αυτοί θέλουν τη στήριξή μας, στις γιορτές θα πρέπει να συνεορτάζουμε και τους συνωνόματους πεθαμένους…

Αρκετά ποιήματά μου μοιάζουν με θεατρικούς μονολόγους μόνο που τους λείπει η απάντηση, αν είχα την απάντηση θα έγραφα θέατρο…

Τη χαρά τη ζω, γράφω τις θλίψεις μου…
Το γράψιμο είναι βάσανο χάριτι θεία…


(το απόσπασμα είναι από εδώ: http://teflon.wordpress.com)



ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυό
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά που πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν
οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.

Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;


ΕΝΑ ΚΕΡΙ

Αυτό το κερί που άναψα
περαστικός από τον οίκο Σου
δεν είναι η προσευχή μου
για να Σε φτάσει εκεί ψηλά
δεν είναι οι παρακλήσεις μου
ούτε βεβαίως καμιά ελπίδα
που εναπέθεσα σε Σένα.
Η καθαρότητα της ύλης του
δε συμβολίζει το ακηλίδωτο
της πρόθεσής μου
και η μαλακή υφή του
καθόλου δεν υπόσχεται
την εύπλαστη μεταστροφή μου
στη μετάνοια
όπως οι αλληγορίες εγγράματων πιστών Σου
ξέρουν να τυλίγουν.
Μπορεί να μοιάζει μ’ όλα τ’ άλλα
όμως αυτό
ανάφτηκε για να Σου πει
πως ευτυχώς
στέκομαι εδώ αβοήθητος
και πως ακόμα
όσο μπορώ θα λάμπω.



Η ΖΩΗ

Κάτω απ' το χώμα εδώ η ζωή
μακραίνει
κι όλο χτενίζουμε
του διπλανού μας τα μαλλιά
κι ο ένας του άλλου
κόβουμε τα νύχια.

Και κάθε νύχτα οι πιο παλιοί
νιώθουν του φρέσκου διπλανού ν' ανασηκώνονται
τα δάχτυλα βαριά
να ψηλαφούνε για ένα χάδι τρυφερό
τη σάρκα που έμεινε.

Γιάννης Βαρβέρης
 

 

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Τα προικιά της


Άπλωνε, καιρό τώρα, τα προικιά της στο ήλιο. Δεν είχε τίποτε άλλο να τα κάνει. Μόνη ήταν. Δούλεψε χρόνια για να τα φτιάξει, γέμισε σεντούκια με λεβάντες για να τα φυλάξει, τα φρόντισε, μα έτσι μόνη που ήταν και τα χρόνια περνούσαν χωρίς να τα χαίρεται κανείς, είπε να τα απλώνει να τα βλέπει η ίδια.

Σεντονάκια απαλά, ανοιξιάτικα, κουβέρτες χνουδάτες, παπλώματα ζεστά κατακόκκινα, στρωσίδια και στολίδια. 
Αλλού είχε κεντημένες σταγόνες βροχής και πουλιά που κελαηδούσαν, αλλού είχε πλέξει γύρω γύρω δαντελένιες καλημέρες, αλλού κάτι ροζ γατίσιες μυτούλες κι ένα κοριτσάκι που έπαιζε με ξέπλεκα μαλλιά. Στο πιο μεγάλο σεντόνι της, το πιο όμορφο, είχε κεντήσει πάνω αρμαθιές παραμύθια και χρώματα.
Ροδαλό για την Αγάπη, γαλάζιο για την Ελπίδα, κίτρινο για την Ελένη, πράσινο για την Αφροδίτη. Από τις μικρές αόρατες τρυπούλες που άφηναν οι βελονιές πίσω τους είχε περάσει καμπανούλες με γράμματα, ρο και ωμέγα και όμικρον και άλφα να ταιριάζουν όλα στην ομορφιά των λέξεων που είχε μέσα της.

Ο ήλιος τα χάιδευε, η βροχή - που και που σαν ξεχνιόταν να τα μαζέψει - τα ξέπλενε, ο αέρας τα στέγνωνε κι αυτά εκεί δεν έχαναν την λάμψη τους. Ακόμη και στη συννεφιά εκείνα φάνταζαν πιο μυστικά, πιο όμορφα.
Μια μέρα πέρασε από την αυλή της ένας ξένος. Όμορφος, ψηλός, με απρόσιτες γωνίες στο πρόσωπο και τρυφερά μάτια.
-Να ξαποστάσω, είπε, είμαι κουρασμένος.

Εκείνη από τα χείλη του κατάλαβε τα λόγια του. Τρόμαξε λίγο από τις απρόσιτες γωνίες του προσώπου του και σκέφτηκε να τον διώξει, μα τα τρυφερά μάτια του κι η κούρασή του η τόση την έκαναν να τον εμπιστευτεί. Μόνο ένας καλός άνθρωπος μπορεί να έχει κουραστεί τόσο πολύ και να έχει ακόμη τρυφερά μάτια, σκέφτηκε. Του έστρωσε να φάει, του πρόσφερε νερό να πλυθεί και μια γωνιά ν’ αναπαυθεί όσο ήθελε.

Τι κρίμα, σκέφτηκε εκείνος, αμίλητη, μα είναι τόσο όμορφη, και ζεστή και φιλόξενη. Πού να βρεις άλλη τέτοια; Να μπορούσα να την πάρω. Μα έχω γυναίκα αλλού και δυο κόρες της παντρειάς… Να μπορούσα, σκέφτηκε, καθώς άπλωνε το χέρι να της αγγίξει το πρόσωπο.
Εκείνη, είχε τόσο μεγάλη λαχτάρα να την αγγίξουν που ούτε σκέφτηκε τίποτα. Του άπλωσε τα καλύτερα σεντόνια της με τα ροδαλά πρόσωπα των παραμυθιών να τον συντροφεύουν, του έκανε ίσκιο να δροσίζεται και γωνιά ν’ απαγκιάζει.

Έγερνε τα ματόκλαδά της και τον κρυφοκοιτούσε να χαίρεται και τον καμάρωνε.
Τον έλουζε με διάφανες σταγόνες βροχής, τον χτένιζε με τις άκρες της φτέρης, τον κοίταζε στα μάτια και χόρταινε μόνο που μπορούσε να τον βλέπει.
Και ο καιρός περνούσε. Όπως περνάει πάντα ο καιρός στα παραμύθια.
Και ο καιρός περνούσε και δεν ξέρω να σας πω τι γίνηκαν εκείνη και ο ξένος.
Ούτε τα προικιά της βλέπω πια απλωμένα στο φως.   


Ε.Λ.

από την συλλογή "κείμενα μικρά σχεδόν ανήλικα"

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

 
Η πόλη ήταν όμορφη
σήμερα,  
σαν Κυριακάτικη.

Ο λιγοστός κόσμος,
περπατούσε αργά
δίνοντας χρόνο στις εικόνες
να εισχωρήσουν
στις αισθήσεις του.

Κανείς δεν έβλεπε
την απογοήτευση
που απλωνόταν
πάνω μας
σαν απειλή βροχής. 


Η εικόνα είναι από εδώ: http://rainpictures.org/

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Η αγάπη ηττάται καθημερινά μέσα στους ίδιους τους δεσμούς αγάπης - «Ο Μικρός Πρίγκιπας», ένα αιώνιο κείμενο για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Πολλές φορές οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ή αποδεικνύονται τοίχος.


Για χρόνια είμαστε στη ζωή κάποιων ανθρώπων και είναι και αυτοί στη δική μας αλλά γίνεται διαρκώς φανερό ότι δεν μας ξέρουν.


Ζητούν διαπιστευτήρια. Ζητούν αποδείξεις. Μας αμφισβητούν και υποθέτουν για μας πράγματα που έχουμε δείξει, σε βάθος χρόνου, ότι δεν θα κάναμε ποτέ.


Τι φταίει;



Παρακινδυνευμένο να υποθέσω χωρίς να υποπέσω στο ολίσθημα είτε να κρίνω εξ ιδίων είτε να γενικεύσω.



Πάντως είναι πλέον βέβαιο ότι οι άνθρωποι κρίνουν και αξιολογούν με μέτρο τις εμπειρίες τους και με μέτρο τους ανθρώπους που έχουν γνωρίσει ως τώρα.


Δυσκολεύονται να μάθουν και κάτι άλλο.


Δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την μεγαλοψυχία και την μεγαλοθυμία αν δεν τις έχουν συναντήσει… κυρίως όμως δυσκολεύονται ν’ αναγνωρίσουν την αγάπη.

Όσο ευφυείς και να είναι οι ίδιοι, όσες εμπειρίες και να έχουν, δυσκολεύονται.



Βλέπετε, σ’ αυτή τη ζωή, το καλό είναι πιο απίστευτο από το κακό. Ίσως, θα μου πείτε, να είναι φυσιολογικό αυτό… Ναι είναι. Είναι φυσιολογικό γιατί το κακό περισσεύει γύρω μας και μας έχει γίνει γνώριμο και οικείο.


Όμως βρε αδερφέ… γιατί υπάρχουν αυτά τα ζεύγη των αντιθέτων άμα δεν μπορούμε να διακρίνουμε τις διαφορές τους;



Μήπως χρειάζεται να ανοίξουμε την καρδιά μας μέσα στις σχέσεις μας, εκτός από τα μάτια και το μυαλό μας; 


Ας διαβάσουμε ένα μικρό απόσπασμα από την αγαπημένη ιστορία του Μικρού Πρίγκιπα και ας αναγνωρίσουμε τις αναλογίες και τους συμβολισμούς της…


 
ΑΝΤΟΥΑΝ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ ΕΞΥΠΕΡΥ – Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ


Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού:

- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα...
- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.
- Σ' ένα άλλο πλανήτη;
-Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;
- Όχι.
- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.
Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα...
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.
- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.

- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε!
- Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού, είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε...

- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ό,τι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ό,τι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…



ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ… ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.




Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Από Φως και Πηλό…

Να λοιπόν που φτιάχνω μια εικόνα ολοφώτεινη.

Ένα παιδόπουλο καθισμένο στο χώμα κοντά σε κάτι λασπόνερα

Τα μάτια του μαύρα.

Λάμπουν.

Κρατάει ένα κομμάτι ψωμί, δυσανάλογα μεγάλο, και σε κάθε δαγκωματιά χαμογελάει.

Σε κοιτάζει και λες τα έχει όλα σε αυτή τη μπουκιά, όλα σ’ ετούτο το κομμάτι ψωμί.

Το λευκό των ματιών του θα χαραχτεί μέσα σου σαν το πιο ελπιδοφόρο χρώμα σου.

Θα βάψει τα λάβαρα της ψυχής σου θα στοιχειώσει το μέλλον σου για πάντα.

Για τούτο το λευκό, για τούτα τα μάτια, για τούτο το κομμάτι ψωμί, για τούτο το μέλλον γεννήθηκε και το όραμα και το πάντα.



Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Πού έδυ σου το κάλλος

 
 

                                                            
Πώς αλλιώς Καλέ μου;
Πώς να μιλήσω;
Με την γλώσσα σκισμένη στα δύο;
Με χαρακωμένα στήθη;
Με τα πόδια γυμνά;
Με τα δάχτυλα άδεια;
Πώς;

Κι εσύ όλο να μου λες:
Τι κάνεις έτσι;
Μη σ’ ακούσουν οι άλλοι.
Πάψε!

Κι όλο να βαδίζεις.
Κι όλο να φεύγεις.
Κι όλο να θες.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

'Ενδυμα υποχρεωτικώς αρμόζον.


Magritte, Memoire

Νέος, ας πούμε ωραίος,
Το ένδυμα αρμόζον
Καλλιτέχνης
Κι ένα ανάρριχτο κασκόλ
Ίδιον των σκεπτόμενων


Συνηθίζεται πολύ
Σε καιρούς άνυδρους

Ο χορηγός
Γνωστός
Και οι φωτογραφίες ιδιαζόντως ίδιες
Χύδην
Πολιτικοί και εκδορείς
Κι ένας ακαδημαϊκός
Να μην σιωπά

Τι να διαφέρουν άραγε;

Του χρόνου
Επέλεξαν
Θα κάνουν
Προσκλητήριο νεκρών
Ένα ακόμη

Σπουδαία δημοσιότητα.


ΥΓ...

Η ποίηση, εν τω μεταξύ,
Θα αυξάνει
Ερήμην τους

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Σε τι χώρα ζω;


Να λοιπόν που κι εγώ θα αναρωτηθώ το τετριμμένο:

«Σε τι χώρα ζω;»

Αντί να δοξάζω τον Θεό ή την τύχη ή ό,τι θέλει ο καθένας τέλος πάντων… που γεννήθηκα σε μια χώρα που από το τελευταίο τσουνάμι έχουν περάσει κοντά 4000 χρόνια …
Αντί να δοξάζω όλες τις υπόγειες δυνάμεις της γης που ακόμη και μια φονική έκρηξη ηφαιστείου έγινε αιτία για να μπαίνουν στις τσέπες των συμπατριωτών μου πολλές χιλιάδες euro ετησίως με τα τουριστικά αξιοθέατα που δημιούργησε…
Εγώ το σκέφτομαι σοβαρά να μετακομίσω πολύ μακριά…

Και μη μου πείτε «γιατί;»…

Ανοίγεις το mail… χαμός. Από τον σκύλο του Πλεύρη ως τα τραγούδια της Τζούλιας…
Πας στα blogs δις…χαμος. Ό,τι του φανεί του λωλο-Στεφανή.
Πας στο super market κι ενημερώνεσαι πάραυτα ότι ως την Παρασκευή θα γίνει πραξικόπημα και θα έρθει ο Βασιλιάς να μας κυβερνήσει.
Πας στο ράφι με τα γάλατα και βρίσκεις μόνο… το ράφι.
Μιλάς στο τηλέφωνο με φίλους και ακούς φωνές να στάζουν εθνική κατάθλιψη για την χαμένη glamουριά.
Ανοίγεις την τηλεόραση… Real House Wives of Athens.
Κοιτάς δεξιά … παραφροσύνη, κοιτάς αριστερά … εξαλλοσύνη … κοιτάς μέσα σου … ερημιά.

Πας να μιλήσεις… και μετανιώνεις.
Θα πάω στην Αυστραλία με τα καγκουρό κι εγώ… κάτι θα βρούμε να πούμε.

ΥΓ… Άραγε στην Αυστραλία κυκλοφορούν κινδυνολογικά email;
Γιατί αν κυκλοφορούν… να μείνω εδώ που ξέρω και την γλώσσα.




Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Φτου ξελεφτερία με τον θάνατο



Το μόνο που έχω είναι η ζωή μου
Και αυτή την μικρή ζωή
Την λίγη ζωή
Την λαθραία ζωή
Εγώ
Ναι εγώ ο Μετανάστης
Την βάζω ενέχυρο

Κι αυτό μου το ενέχυρο
Άλλοι το βαφτίζουν εκβιασμό
Και άλλοι αγώνα

Όμως εγώ
Ενέχυρο την έβαλα

Για μια σταγόνα ουρανό
Λίγο δανεικό χώμα
Μια μπουκιά χρόνο

Τίποτε άλλο

Εσύ λοιπόν που με κοίταξες στα μάτια
Και το είδες αυτό
Κι εσύ που δεν με κοίταξες
Και οι άλλοι

Πώς τολμάτε να παίζετε
Με το μόνο που έχω
Την ζωή μου;


Αφιερωμένο εξαιρετικά στους «συντρόφους» 
που παίζουν παραδοσιακά τα πολιτικά τους παιχνίδια με τον θάνατο των άλλων.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Ζάχαρη άχνη...


Γεια σας…

Ναι γεια σας.

Σ’ εσάς μιλάω. Σ’ όλους εσάς ή και σε κανέναν.

Αν δεν ακούει κανείς… πού έχεις μιλήσει;
… Όσα κι αν έχεις πει.

Γιατί είμαι εδώ;

Για μια σταλίτσα όνειρο. Τι άλλο;

Στην μυθιστορία της μνήμης καραδοκούν ισχυρές οι γεύσεις από παρελθόν.
Ζάχαρη άχνη η παιδικότητα. Σκληρή καραμέλα η νοσταλγία. 
Μυρωδιές τετραπέρατες οι γνώσεις που σκάλωσαν στους βλεννογόνους και δεν λένε να φύγουν ποτέ.

Δεν θα σας ισχυριστώ τίποτα.
Ούτε καλό ούτε κακό.

Θα αφήνω την ζωή να έρχεται και να ξανάρχεται κι όλο να φέρνει κάτι.
Σαν το κύμα που ξεβράζει στ’ ακρογιάλι όλα τα άχρηστα, νεκρά κουφάρια, ξύλα, φτερά, σκουπίδια, σκόνες…
Και ξάφνου κάποιος ονειρευτής τα ανακαλύπτει εκεί ξεπλυμένα από το χρόνο και βλέπει με μιας το φως που κρύβουν μέσα τους.

Εύλογα θα ρωτήσετε: «Και είσαι εσύ ο ονειρευτής;» ..,

 –  Όχι! Εγώ είμαι το τελευταίο όνειρο. Εκείνο με την ζάχαρη άχνη και τον καφέ. Με τ’ αγριολούλουδα φρέσκα στο ποτήρι το διάφανο. Με τις αγκαλιές που ανεμίζουν διάπλατες.

Εγώ είμαι το τελευταίο όνειρο.

Εκείνο που έκανες στον ξύπνιο σου λίγο πριν σκεφτείς ξανά τον θάνατο.