Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

'Ενδυμα υποχρεωτικώς αρμόζον.


Magritte, Memoire

Νέος, ας πούμε ωραίος,
Το ένδυμα αρμόζον
Καλλιτέχνης
Κι ένα ανάρριχτο κασκόλ
Ίδιον των σκεπτόμενων


Συνηθίζεται πολύ
Σε καιρούς άνυδρους

Ο χορηγός
Γνωστός
Και οι φωτογραφίες ιδιαζόντως ίδιες
Χύδην
Πολιτικοί και εκδορείς
Κι ένας ακαδημαϊκός
Να μην σιωπά

Τι να διαφέρουν άραγε;

Του χρόνου
Επέλεξαν
Θα κάνουν
Προσκλητήριο νεκρών
Ένα ακόμη

Σπουδαία δημοσιότητα.


ΥΓ...

Η ποίηση, εν τω μεταξύ,
Θα αυξάνει
Ερήμην τους

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Σε τι χώρα ζω;


Να λοιπόν που κι εγώ θα αναρωτηθώ το τετριμμένο:

«Σε τι χώρα ζω;»

Αντί να δοξάζω τον Θεό ή την τύχη ή ό,τι θέλει ο καθένας τέλος πάντων… που γεννήθηκα σε μια χώρα που από το τελευταίο τσουνάμι έχουν περάσει κοντά 4000 χρόνια …
Αντί να δοξάζω όλες τις υπόγειες δυνάμεις της γης που ακόμη και μια φονική έκρηξη ηφαιστείου έγινε αιτία για να μπαίνουν στις τσέπες των συμπατριωτών μου πολλές χιλιάδες euro ετησίως με τα τουριστικά αξιοθέατα που δημιούργησε…
Εγώ το σκέφτομαι σοβαρά να μετακομίσω πολύ μακριά…

Και μη μου πείτε «γιατί;»…

Ανοίγεις το mail… χαμός. Από τον σκύλο του Πλεύρη ως τα τραγούδια της Τζούλιας…
Πας στα blogs δις…χαμος. Ό,τι του φανεί του λωλο-Στεφανή.
Πας στο super market κι ενημερώνεσαι πάραυτα ότι ως την Παρασκευή θα γίνει πραξικόπημα και θα έρθει ο Βασιλιάς να μας κυβερνήσει.
Πας στο ράφι με τα γάλατα και βρίσκεις μόνο… το ράφι.
Μιλάς στο τηλέφωνο με φίλους και ακούς φωνές να στάζουν εθνική κατάθλιψη για την χαμένη glamουριά.
Ανοίγεις την τηλεόραση… Real House Wives of Athens.
Κοιτάς δεξιά … παραφροσύνη, κοιτάς αριστερά … εξαλλοσύνη … κοιτάς μέσα σου … ερημιά.

Πας να μιλήσεις… και μετανιώνεις.
Θα πάω στην Αυστραλία με τα καγκουρό κι εγώ… κάτι θα βρούμε να πούμε.

ΥΓ… Άραγε στην Αυστραλία κυκλοφορούν κινδυνολογικά email;
Γιατί αν κυκλοφορούν… να μείνω εδώ που ξέρω και την γλώσσα.




Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Φτου ξελεφτερία με τον θάνατο



Το μόνο που έχω είναι η ζωή μου
Και αυτή την μικρή ζωή
Την λίγη ζωή
Την λαθραία ζωή
Εγώ
Ναι εγώ ο Μετανάστης
Την βάζω ενέχυρο

Κι αυτό μου το ενέχυρο
Άλλοι το βαφτίζουν εκβιασμό
Και άλλοι αγώνα

Όμως εγώ
Ενέχυρο την έβαλα

Για μια σταγόνα ουρανό
Λίγο δανεικό χώμα
Μια μπουκιά χρόνο

Τίποτε άλλο

Εσύ λοιπόν που με κοίταξες στα μάτια
Και το είδες αυτό
Κι εσύ που δεν με κοίταξες
Και οι άλλοι

Πώς τολμάτε να παίζετε
Με το μόνο που έχω
Την ζωή μου;


Αφιερωμένο εξαιρετικά στους «συντρόφους» 
που παίζουν παραδοσιακά τα πολιτικά τους παιχνίδια με τον θάνατο των άλλων.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Ζάχαρη άχνη...


Γεια σας…

Ναι γεια σας.

Σ’ εσάς μιλάω. Σ’ όλους εσάς ή και σε κανέναν.

Αν δεν ακούει κανείς… πού έχεις μιλήσει;
… Όσα κι αν έχεις πει.

Γιατί είμαι εδώ;

Για μια σταλίτσα όνειρο. Τι άλλο;

Στην μυθιστορία της μνήμης καραδοκούν ισχυρές οι γεύσεις από παρελθόν.
Ζάχαρη άχνη η παιδικότητα. Σκληρή καραμέλα η νοσταλγία. 
Μυρωδιές τετραπέρατες οι γνώσεις που σκάλωσαν στους βλεννογόνους και δεν λένε να φύγουν ποτέ.

Δεν θα σας ισχυριστώ τίποτα.
Ούτε καλό ούτε κακό.

Θα αφήνω την ζωή να έρχεται και να ξανάρχεται κι όλο να φέρνει κάτι.
Σαν το κύμα που ξεβράζει στ’ ακρογιάλι όλα τα άχρηστα, νεκρά κουφάρια, ξύλα, φτερά, σκουπίδια, σκόνες…
Και ξάφνου κάποιος ονειρευτής τα ανακαλύπτει εκεί ξεπλυμένα από το χρόνο και βλέπει με μιας το φως που κρύβουν μέσα τους.

Εύλογα θα ρωτήσετε: «Και είσαι εσύ ο ονειρευτής;» ..,

 –  Όχι! Εγώ είμαι το τελευταίο όνειρο. Εκείνο με την ζάχαρη άχνη και τον καφέ. Με τ’ αγριολούλουδα φρέσκα στο ποτήρι το διάφανο. Με τις αγκαλιές που ανεμίζουν διάπλατες.

Εγώ είμαι το τελευταίο όνειρο.

Εκείνο που έκανες στον ξύπνιο σου λίγο πριν σκεφτείς ξανά τον θάνατο.