Να λοιπόν που φτιάχνω μια εικόνα ολοφώτεινη.
Ένα παιδόπουλο καθισμένο στο χώμα κοντά σε κάτι λασπόνερα
Τα μάτια του μαύρα.
Λάμπουν.
Κρατάει ένα κομμάτι ψωμί, δυσανάλογα μεγάλο, και σε κάθε δαγκωματιά χαμογελάει.
Σε κοιτάζει και λες τα έχει όλα σε αυτή τη μπουκιά, όλα σ’ ετούτο το κομμάτι ψωμί.
Το λευκό των ματιών του θα χαραχτεί μέσα σου σαν το πιο ελπιδοφόρο χρώμα σου.
Θα βάψει τα λάβαρα της ψυχής σου θα στοιχειώσει το μέλλον σου για πάντα.
Για τούτο το λευκό, για τούτα τα μάτια, για τούτο το κομμάτι ψωμί, για τούτο το μέλλον γεννήθηκε και το όραμα και το πάντα.
