Ποιος σου είπε ότι δικαιολογώ τις πράξεις ή τις απόψεις του
οποιουδήποτε όταν υπερασπίζομαι το αυτονόητο δικαίωμά του στην ζωή, την τιμή
και την αξιοπρέπεια;
Ποιος σου είπε ότι συμφωνώ με τις πράξεις τους επειδή εξαγριώνομαι
που οι φωτογραφίες των συλληφθέντων στην Κοζάνη κυκλοφορούν ελεύθερα, όπως
διέταξε ο εισαγγελέας… και ποιος σου είπε ότι συμφωνώ με τέτοιου είδους πράξεις
– είτε πρόκειται για κοινά εγκλήματα είτε όχι – επειδή εξαγριώνομαι που τα
πρόσωπα των συλληφθέντων είναι τουλουμιασμένα από το ξύλο;
Ναι, εξαγριώνομαι και δεν ανέχομαι ούτε «μα» και «μου», ούτε
κανενός είδους «αλλά».
Εξαγριώνομαι διότι απλώς υπερασπίζομαι το δικό μου δικαίωμα
να ζω σε μια χώρα ευνομούμενη. Το ελάχιστο της δημοκρατίας, της ελευθερίας και
της ισονομίας υπερασπίζομαι. Το μέλλον μιας χώρας υπερασπίζομαι που γεννά θύματα
και θύτες, ακόμη και τέρατα, μέσα σ’ αυτήν αλλά και σε κάθε κρίση. Κι αυτές οι γεννήσεις,
που δεν είναι ανεξήγητες, δεν χρίζουν την δολοφονία των θυτών ή των τεράτων και
την φιλανθρωπία έναντι των θυμάτων, αλλά την θεραπεία των αιτίων γέννησής τους.
Η ανισότητα γεννά βία. Η αδικία γεννά βία. Ο φανατισμός
γεννά βία. Το μίσος γεννά βία.
Το κράτος όμως παράγει βία.
Η βία για το κράτος δεν είναι απότοκο συνθηκών ή λανθασμένων
αντιλήψεων. Δεν είναι ψυχολογικό φαινόμενο, ούτε σύμπτωμα. Η «νόμιμη» βία… εν
πολλοίς, είναι σκόπιμη βία. Είναι μηχανισμός στήριξης και ύπαρξης και όχι πράξη,
έστω και λανθασμένη, δικαίωσης. Με τη βία το κράτος δεν επιδιώκει την δικαιοσύνη,
αλλά την υποταγή.
Η ιστορία της ανθρωπότητας γράφεται μέσα από απίστευτες
σελίδες βίας. Ο ίδιος ο σύγχρονος πολιτισμός θεμελιώνεται πάνω στην βία. Στην
μη ανοχή του διαφορετικού, στην εξαφάνιση του ανίσχυρου. Όμως μέσα σε αυτό το
παγκόσμιο τέρας, η τέχνη, η δημιουργία, οι πνευματικές αναζητήσεις, οι
πανανθρώπινοι αξιακοί κώδικες, τρέφονται από την αποδοχή του άλλου, από την
γνώση μέσω του άλλου. Επιστρέφουν στον άνθρωπο ως αυταξία και μέσα από αυτή
τους την πορεία, ο απλησίαστος, γίνεται πλησίον.
Κοινοτοπίες θα μου πείτε και αυτονοησίες…
Ναι, αλλά η επανάληψή τους δεν είναι άσκοπη όσο βλέπουμε
ανθρώπους να τρέφονται από το τέρας και να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα.
Καθένας που παρανομεί, (αν συλληφθεί!!!), τιμωρείται (ή
πρέπει να)… αλλά κάθε έγκλημα έχει (ή πρέπει να έχει) την ανάλογη τιμωρία, ώστε
να γεννά και στην ψυχή του τιμωρού και στην ψυχή του τιμωρούμενου το αίσθημα
της δικαιοσύνης. Να μπορεί ο τιμωρούμενος να αισθανθεί ότι πλήρωσε… να μπορεί
να επιστρέψει στην κοινωνία «σώφρων» χωρίς αισθήματα οργής και μίσους. Να
μπορεί να επανενταχθεί και όχι να αισθάνεται βιασμένος που διψάει για δίκιο ή
εκδίκηση.
Τι γίνεται όταν αυτός που συλλαμβάνεται «εν αδίκω» γίνεται
θύμα αυθαιρεσίας και βίας; Δεν θα τον υπερασπιστεί κανείς; Και τι γίνεται όταν
αυτός που ασκεί την βία βρίσκεται από την πλευρά του κράτους και άρα έχει όλα
τα περιθώρια να αυθαιρετεί ατιμώρητος, (όπως η ιστορία μας έχει δείξει), σε
αντίθεση με τους άλλους… τους από κάτω… τους ανίσχυρους… τους «απλούς»; Δεν θα
τον δικάσει κανείς;
Ακόμη και οι εγκληματίες έχουν ανθρώπινα δικαιώματα,
υπάρχουν νόμοι για να τα ορίσουν και άνθρωποι εντεταλμένοι για να ελέγξουν την
εφαρμογή του νόμου.
Διότι αν υπάρχει περίπτωση που ο άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε
άνθρωπος, δεν έχει κανένα δικαίωμα, τότε δεν θα αργήσει εκείνη η μέρα που όλοι δεν
θα έχουμε κανένα δικαίωμα.
ΥΓ. Την Παρασκευή 1/2/2013 το μεσημέρι, αστυνομικός οδηγώντας
περιπολικό σε κεντρική λεωφόρο, έστειλε στην
εντατική, εγκεφαλικά νεκρό, ένα εικοσάχρονο κορίτσι. Το πρόσωπο του αστυνομικού
έχει προστατευτεί, όπως και το όνομά του. Πολύ σωστά. Ούτε καν δημοσιότητα δεν
έλαβε το γεγονός. Η μονομέρεια κι εδώ κάνει το θαύμα της. Ελπίζω ότι δεν θα το
κάνει το θαύμα της και η αδικία.
Τα Υστερόγραφα συνεχίζονται…
Οι πίνακες είναι του Νίκου Κεσσανλή
