Σε μέρες και εποχές δύσκολες σαν και τούτες που περνάμε, η
εντύπωση που κάνουν όσοι αντιαισθητικά «κουνούν το δάχτυλο» ως υπερηθικοί και
υπερκαθαροί ή όσοι «τρίβουν τα χέρια τους» με την εργασιακή αβεβαιότητα και την
απόγνωση στην οποία βρίσκονται καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι, είναι
τουλάχιστον εμετική.
Αυτό που με θλίβει όμως πιο πολύ και από την αγωνία που
συναντώ στα πρόσωπα των ανθρώπων που χάνουν σε μια στιγμή την δουλειά τους και
βλέπουν τις ζωές τους μετέωρες, είναι η στάση κάποιων από εμάς. Η μίζερη στάση
του «καλά να πάθετε»… Αντί η κοινωνία η ίδια να έχει απαιτήσει την βελτίωση του
δημόσιου τομέα, την διεύρυνση ποιοτική και ποσοτική των παρεχομένων υπηρεσιών, τότε
που μπορούσε να το κάνει, εκείνη διαγκωνιζόταν για το πώς θα «χώσει» και θα
«χωθεί», πώς θα βολευτεί για να αράξει. Σήμερα όποιος τότε τα κατάφερε αγωνιά
και όποιος δεν τα κατάφερε, ενώ πολύ θα το ήθελε και πολύ το είχε επιδιώξει, χαίρεται
με την καταστροφή του άλλου… τι άθλιο.
Μαζί με τους χωμένους και βολεμένους αγωνιούν και όλοι εκείνοι που διεκδίκησαν, με τις σπουδές τους και τις εξετάσεις που έδωσαν, μια θέση στο δημόσιο και την κέρδισαν επαξίως. Αγωνιούν και άνθρωποι που καθημερινά μοχθούν στα πόστα τους. Αγωνιούν άνθρωποι που υπηρετούν σε θέσεις και υπηρεσίες που μόνο ο δημόσιος τομέας μπορεί να έχει και μόνο ο δημόσιος τομέας τις έχει, στο μεγαλύτερό τους βαθμό, για όλους τους πολίτες. …
Μακάρι να έκοβαν χιλιάδες θέσεις από τον δημόσιο τομέα και να τις επέστρεφαν στην κοινωνία με παροχές… μακάρι. Στο τέλος τέλος από τα χρήματα της κοινωνίας πληρωνόμαστε. Αν δεν μας χρειάζεται η κοινωνία ας μην υπάρχουμε. Όμως δεν γίνεται έτσι… Αντίθετα πετσοκόβονται, δήθεν για να συμμαζευτούν τα κακώς κείμενα, υπηρεσίες αναγκαίες για την καθημερινότητά μας, την ποιότητα της ζωής μας, την ασφάλειά μας… Εμείς όμως δεν ξεσηκωνόμαστε, δεν αντιδρούμε, δεν… δεν… δεν… Σκεφτόμαστε, και φωναχτά μάλιστα, «να ξεραθεί ο κήπος του γείτονα».
Χαιρόμαστε που έκλεισαν την ΕΡΤ. Μας είναι αρκετή η ιδιωτική τηλεόραση. Χαιρόμαστε που κόβουν την δημοτική αστυνομία, τις καθαρίστριες από τα σχολεία, τις δομές στην ψυχική υγεία, τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους στους παιδικούς σταθμούς κλπ κλπ «Καλά να πάθουν»…
Εμείς θα παράγουμε πολιτισμό και ενημέρωση μόνοι μας, θα
εμποδίζουμε το παράνομο παρκάρισμα και θα προστατεύουμε τους ελεύθερους χώρους
μόνοι μας, θα διδάσκουμε τα παιδιά μας μόνοι μας, θα αντιμετωπίζουμε κάθε
πρόβλημα μόνοι μας… Τι να τους κάνουμε όλους αυτούς τους τεμπέληδες, τους
βολεμένους και χαραμοφάηδες; Αφού δεν είμαστε εμείς στη θέση τους… καλά να
πάθουν.
Συνηθίσαμε να προσθέτουμε πάντα τα αρνητικά, εκείνα που δεν
κάνει το δημόσιο…
Τα θετικά, αυτά που κάνει, αυτά που παρέχει στην κοινωνία
όπως οφείλει, πότε θα τα αθροίσουμε;
Πότε θα διεκδικήσουμε και θα προστατέψουμε
αυτά που οφείλει το κράτος να μας παρέχει μέσω των υπαλλήλων του;
Πότε θα πάψουμε να χαιρόμαστε με κάθε κομμένη παροχή;
Πότε θα πάψουμε να φθονούμε, αντί να επαινούμε ή να ψέγουμε,
αναλόγως με την εργασιακή συμπεριφορά του άλλου;
Πότε θα ξεφωνίσουμε: Αξιολόγηση τώρα – επαναπροσδιορισμός –
κίνητρα;
Ας μπουν στόχοι και κριτήρια στον δημόσιο τομέα και όποιος
δεν τα καλύπτει, ας φύγει…
Ας διεκδικήσουμε ένα καλύτερο δημόσιο… ας εργαστούμε σε ένα
καλύτερο δημόσιο… Αν αντέχουμε να γίνουμε καλύτεροι ως κοινωνία. Αν νομίζουμε ότι
μας αξίζει ως κοινωνία.
Στην Κατερίνα και σε όλα τα παιδιά της Δημοτικής Αστυνομίας μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ για την πολύτιμη συνεργασία.
9/7/2013
Ελένη Λιντζαροπούλου
Στην Κατερίνα και σε όλα τα παιδιά της Δημοτικής Αστυνομίας μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ για την πολύτιμη συνεργασία.
9/7/2013
Ελένη Λιντζαροπούλου
ΥΓ… μην δω να εκπαιδεύουν δήθεν αξιολογητές σε σεμινάρια που
ρέει άφθονο το ευρωπαϊκό χρήμα… θα θυμώσω.
ΥΓ 2… το κείμενο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω τις
παθογένειες του δημοσίου τομέα οι οποίες οφείλονται και στην ολιγωρία ή την
τεμπελιά, κάποιες φορές και την ανικανότητα ή την αδιαφορία των εργαζομένων, το αντίθετο μάλιστα.
