Εις μνήμην Μιχάλη
Σεραφετινίδη
Χρωστώ χρέος μέγα στους δασκάλους μου όλους. Όχι μόνο γιατί
μου έμαθαν τα περισσότερα από όσα γνωρίζω, αλλά, κυρίως, γιατί μου έμαθαν να
μαθαίνω και να αγαπώ τη μάθηση και τη γνώση. Ως τώρα, που πέρασα τα 50, δεν
σταματώ… έχει γίνει πια φύση.
Το ίδιο, λιγότερο ή περισσότερο, το βλέπω να συμβαίνει και σε όλους τους συμμαθητές μου και πιο πολύ στις συμμαθήτριές μου του Λυκείου. Δεν τις βλέπω βολεμένες κι ας μην το καταλαβαίνουν πολλές φορές και οι ίδιες. Κουβαλούν πάνω τους τα σημάδια της γενιάς μας, μιας γενιάς που πήγε στο γυμνάσιο στα τέλη της χούντας και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο ως τα πρώτα χρόνια του Ανδρέα. Μιας γενιάς που μεγάλωσε τα παιδιά της σε εποχές αντιηρωικές γεμάτες γκρεμισμένα ιδανικά και χαμένες ιδεολογίες…
Όπως κάθε γενιά και η δική μας είναι «προϊόν» της εποχής της και σφραγίζεται από αυτήν. Και η εποχή, εκτός από τα γεγονότα της, τις συνθήκες και τα πρόσωπά της, έχει και τους δασκάλους της. Κι εμείς είχαμε καλούς δασκάλους. Νέους, διεκδικητικούς, γεμάτους αγωνία για το μέλλον τόσο το δικό τους όσο και το δικό μας.
Θυμάμαι ακόμη τον μαθηματικό μου στο Λύκειο, ήμασταν το πρακτικό του Λυκείου Θηλέων και ήταν ο υπεύθυνος του τμήματος, να μας μιλάει για μύρια όσα θέματα πέρα και έξω από τα στενό πλαίσιο του μαθήματος… να μας επιβάλλει σχεδόν ν’ ανοίξουμε τους ορίζοντές μας, να μας συμβουλεύει για θέματα αισθητικής, αξιοπρέπειας, ακόμη και υγιεινής…
Τον θυμάμαι, λες κι ήταν χθες, την ημέρα που κάναμε εκλογές μαθητικών συμβουλίων – ίσως να ήταν και η πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση – καθισμένος σε ένα θρανίο με τα πόδια στην καρέκλα, 35άρης θα ήταν, να μας κοιτάζει με βλέμμα ευθύ και να μας κάνει συζητήσεις που δεν τολμούσαν ούτε και οι γυναίκες καθηγήτριες να κάνουν. Όμως εκείνος κουβαλούσε μιαν καθαρότητα και μιαν αλήθεια, που όλα του επιτρέπονταν.
Κι ύστερα, μετά από μήνες, τον θυμάμαι, έξω από την πόρτα του Σχολείου, να μας δίνει κουπόνια της ΕΛΜΕ για την οικονομική ενίσχυση των καθηγητών στην πρώτη τους μεγάλη απεργία. Πόσο μας καμάρωνε που εμείς, οι δικές του μαθήτριες, ήμασταν πρώτες στο πλάι των καθηγητών μας κι ας «έπεφταν» ένας ένας πληγωμένοι, τσακισμένοι οικονομικά, στα χαρακώματα της απεργίας - οι περισσότεροι οικογενειάρχες με μικρά παιδιά και παντρεμένοι με συναδέλφους τους, πώς να αντέξουν;
Η τελευταία φορά που τον είδα, ήταν λίγο πριν πεθάνει νεότατος… και τότε ήμασταν οι δικές του, χωρίς ντροπή μας είπε για τις επιπτώσεις του καρκίνου πάνω του, για τον φόβο, την αγωνία… βλέπετε ήταν πάντα ένας δάσκαλος της αλήθειας, πώς να άλλαζε τώρα απέναντί μας;
Το ίδιο, λιγότερο ή περισσότερο, το βλέπω να συμβαίνει και σε όλους τους συμμαθητές μου και πιο πολύ στις συμμαθήτριές μου του Λυκείου. Δεν τις βλέπω βολεμένες κι ας μην το καταλαβαίνουν πολλές φορές και οι ίδιες. Κουβαλούν πάνω τους τα σημάδια της γενιάς μας, μιας γενιάς που πήγε στο γυμνάσιο στα τέλη της χούντας και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο ως τα πρώτα χρόνια του Ανδρέα. Μιας γενιάς που μεγάλωσε τα παιδιά της σε εποχές αντιηρωικές γεμάτες γκρεμισμένα ιδανικά και χαμένες ιδεολογίες…
Όπως κάθε γενιά και η δική μας είναι «προϊόν» της εποχής της και σφραγίζεται από αυτήν. Και η εποχή, εκτός από τα γεγονότα της, τις συνθήκες και τα πρόσωπά της, έχει και τους δασκάλους της. Κι εμείς είχαμε καλούς δασκάλους. Νέους, διεκδικητικούς, γεμάτους αγωνία για το μέλλον τόσο το δικό τους όσο και το δικό μας.
Θυμάμαι ακόμη τον μαθηματικό μου στο Λύκειο, ήμασταν το πρακτικό του Λυκείου Θηλέων και ήταν ο υπεύθυνος του τμήματος, να μας μιλάει για μύρια όσα θέματα πέρα και έξω από τα στενό πλαίσιο του μαθήματος… να μας επιβάλλει σχεδόν ν’ ανοίξουμε τους ορίζοντές μας, να μας συμβουλεύει για θέματα αισθητικής, αξιοπρέπειας, ακόμη και υγιεινής…
Τον θυμάμαι, λες κι ήταν χθες, την ημέρα που κάναμε εκλογές μαθητικών συμβουλίων – ίσως να ήταν και η πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση – καθισμένος σε ένα θρανίο με τα πόδια στην καρέκλα, 35άρης θα ήταν, να μας κοιτάζει με βλέμμα ευθύ και να μας κάνει συζητήσεις που δεν τολμούσαν ούτε και οι γυναίκες καθηγήτριες να κάνουν. Όμως εκείνος κουβαλούσε μιαν καθαρότητα και μιαν αλήθεια, που όλα του επιτρέπονταν.
Κι ύστερα, μετά από μήνες, τον θυμάμαι, έξω από την πόρτα του Σχολείου, να μας δίνει κουπόνια της ΕΛΜΕ για την οικονομική ενίσχυση των καθηγητών στην πρώτη τους μεγάλη απεργία. Πόσο μας καμάρωνε που εμείς, οι δικές του μαθήτριες, ήμασταν πρώτες στο πλάι των καθηγητών μας κι ας «έπεφταν» ένας ένας πληγωμένοι, τσακισμένοι οικονομικά, στα χαρακώματα της απεργίας - οι περισσότεροι οικογενειάρχες με μικρά παιδιά και παντρεμένοι με συναδέλφους τους, πώς να αντέξουν;
Η τελευταία φορά που τον είδα, ήταν λίγο πριν πεθάνει νεότατος… και τότε ήμασταν οι δικές του, χωρίς ντροπή μας είπε για τις επιπτώσεις του καρκίνου πάνω του, για τον φόβο, την αγωνία… βλέπετε ήταν πάντα ένας δάσκαλος της αλήθειας, πώς να άλλαζε τώρα απέναντί μας;
Τον θυμήθηκα πάλι απόψε που ξημερώνει απεργία…
Κάποιοι θα βρεθούν να πουν πάλι για το άκαιρο, ήδη ξεκίνησαν.
Κάποιοι θα πουν για τις συντεχνίες και τους συνδικαλιστές κι επίσης θα μιλήσουν
πάλι με πόνο για τα παιδιά που θα χάσουν ώρες μαθημάτων… ποιοι θα τα πουν αυτά;
Μα εκείνοι που ποτέ δεν είδαν την εκπαίδευση ως επένδυση. Μια επένδυση για το μέλλον.
Εγώ αυτή τη φορά, γιατί δεν το λέω πάντα ούτε αδιακρίτως και
ασυλλόγιστα γιατί κι εγώ έχω συχνά ενστάσεις και διαφωνίες και επιφυλάξεις,
κυρίως για τον συνδικαλισμό, θα πω ότι αυτή τη φορά η απεργία είναι επένδυση
για το μέλλον.
Ας την στηρίξουμε.
Οι εκπαιδευτικοί είναι σε δύσκολη κατάσταση όπως
οι περισσότεροι Έλληνες, δεν ξέρω πόσο θα αντέξουν να αιμορραγούν οικονομικά
απεργώντας… ας τους στηρίξουμε όμως ηθικά. Αν χρωστάμε έστω και μια στάλα
γνώσης στους δασκάλους μας, ας στηρίξουμε τους σημερινούς εκπαιδευτικούς τόσο
στην δουλειά όσο και στην απεργία τους… είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν τον
κόσμο καλύτερο αν έχουν την κοινωνία αρωγό και με το μέρος τους.
Ελένη Λιντζαροπούλου
