Ο παππούς μας ο Χρήστος ήταν τσαγκάρης και
κομουνιστής. Την Μ. Παρασκευή δεν έβαζε μπουκιά στο στόμα του και τα σφυριά και
οι τανάλιες του έμπαιναν στην άκρη ως ένδειξη τιμής στον θάνατο ενός αθώου.
Αυτό έλεγε. Τιμούσε τον Χριστό ως άνθρωπο και Θεό και σιχαινόταν τις μετά από αυτόν
μαντεψιές και προφητείες. Έλεγε μάλιστα ότι "μετά Χριστόν πας προφήτης γάιδαρος".
Φλιτζανούδες, χαρτορίχτρες και οι λοιποί ήταν για κείνον κόκκινο πανί. Δεν
ανεχόταν δεισιδαιμονίες στο σπίτι του. Η γιαγιά μας η Ελένη ήταν
κλωστοϋφαντήρια, πάντα αριστερή ως τον θάνατό της, με πήγαινε παιδί στην
αποκαθήλωση, κι όταν την ρωτούσα γιατί έκλεγε μου αποκρινόταν με πικρή σιωπή.
Αργότερα κατάλαβα, είχε χάσει κι εκείνη έναν γιο στην Κατοχή.
Με τους παπάδες και οι δυο δεν τα είχαν πολύ καλά. Η
μια γιατί θύμωνε που δεν την κοινωνούσαν επειδή μετά το τέταρτο παιδί
«φυλαγόταν» ο άλλος γιατί «ρουφούσαν το αίμα του λαού μαζί με την
πλουτοκρατία». Το ίδιο δεν τα πήγαιναν καλά και με τους συνδικαλιστές, «αυτοί
σε πουλάνε ως να πεις κύμινο», έλεγε η γιαγιά, «σε βάζουν μπροστά κι εκείνοι τα
βρίσκουν με τ’ αφεντικά». Και με τα κομματικά στελέχη είχαν θέματα, «να
προσέχεις», μου έλεγαν, «πολλοί από αυτούς είναι τσιράκια της Ασφάλειας». Δεν
έπεσαν έξω.
Ο παππούς πολέμησε στην Αλβανία κι
αργότερα στο Αντάρτικο. Ποτέ δεν ζήτησε και ποτέ δεν πήρε τίποτα και καλά
έκανε. Για κείνον όλα ήταν απόλυτα φυσικά, ήταν αγάπη για την πατρίδα. Το ίδιο
και η γιαγιά. Ποτέ δεν βαρυγκώμησε. Ποτέ, ούτε ένα «αχ» προς την ζωή παρότι
έζησε δυο πολέμους και έχασε τον πατέρα της στην Μικρασιατική Καταστροφή.
Μέσα σε όλη τους την σοφία, απόσταγμα
ζωής, ποτέ δεν μπέρδεψαν τον κλήρο με τον Χριστό, τους συνδικαλιστές με τον
αγώνα, τα στελέχη με την ιδεολογία, το κράτος με την Πατρίδα. Με άλλα λόγια
ποτέ δεν έχασαν από τα μάτια τους την Αλήθεια. Γιατί αυτό; Μα γιατί τόσο ο
Χριστός, όσο και ο αγώνας, το Κόμμα και η Ελλάδα, ήταν για κείνους βίωμα. Ήταν
αγαπητικός τρόπος ζωής.
Πέθαναν και οι δύο την ίδια ημέρα, με 28
χρόνια διαφορά. Πάντα τους μνημονεύουμε και δεν ξεχνάμε εκείνα που μας δίδαξαν.
Η παρουσία τους στην ζωή μας υπήρξε ευλογία και συνεχίζει να είναι. Καλή
Ανάσταση.
Μ. Σάββατο 11 Απριλίου 2015
Ο πίνακας είναι του Χρήστου Μποκόρου
