Ο
δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να
θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν,
εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο∙
Επιφάνια,
1937 - Γιώργος Σεφέρης
Καταπίνω τις λέξεις,
Άδοξα καρφιά
Εσύ εύχεσαι «φως» λες κι ετούτη η Νύχτα μόνο μαγεύει
Στα όνειρα μου και πάλι καραδοκούν ματωμένοι Εφιάλτες
Κερκόπορτες και αντιστάσεις χωρίς νόημα
Είμαι ένας αιματηρός κύκλος
Ένα σφαγμένο παιδί χωρίς Ανάσταση
Ξυπνώ με την βεβαιότητα ότι όλα σε αφορούν
Όλα κυκλώνουν την αναίτια φθορά μας
Δεν ήρθες, δεν ήρθα
Δεν βρεθήκαμε
Προφασίστηκες ασθένεια ή ασθενείς πράγματι
Δεν έχει πια σημασία
Σημασία έχει ότι εγώ δεν έχω άλλη αντοχή
