Γεια σας…
Ναι γεια σας.
Σ’ εσάς μιλάω. Σ’ όλους εσάς ή και σε κανέναν.
Αν δεν ακούει κανείς… πού έχεις μιλήσει;
… Όσα κι αν έχεις πει.
Γιατί είμαι εδώ;
Για μια σταλίτσα όνειρο. Τι άλλο;
Στην μυθιστορία της μνήμης καραδοκούν ισχυρές οι γεύσεις από παρελθόν.
Ζάχαρη άχνη η παιδικότητα. Σκληρή καραμέλα η νοσταλγία.
Μυρωδιές τετραπέρατες οι γνώσεις που σκάλωσαν στους βλεννογόνους και δεν λένε να φύγουν ποτέ.
Δεν θα σας ισχυριστώ τίποτα.
Ούτε καλό ούτε κακό.
Θα αφήνω την ζωή να έρχεται και να ξανάρχεται κι όλο να φέρνει κάτι.
Σαν το κύμα που ξεβράζει στ’ ακρογιάλι όλα τα άχρηστα, νεκρά κουφάρια, ξύλα, φτερά, σκουπίδια, σκόνες…
Και ξάφνου κάποιος ονειρευτής τα ανακαλύπτει εκεί ξεπλυμένα από το χρόνο και βλέπει με μιας το φως που κρύβουν μέσα τους.
Εύλογα θα ρωτήσετε: «Και είσαι εσύ ο ονειρευτής;» ..,
– Όχι! Εγώ είμαι το τελευταίο όνειρο. Εκείνο με την ζάχαρη άχνη και τον καφέ. Με τ’ αγριολούλουδα φρέσκα στο ποτήρι το διάφανο. Με τις αγκαλιές που ανεμίζουν διάπλατες.
Εγώ είμαι το τελευταίο όνειρο.
Εκείνο που έκανες στον ξύπνιο σου λίγο πριν σκεφτείς ξανά τον θάνατο.
